Yasta acı kaçınılmaz olsa da, aynı zamanda terapinin ancak kayıp yaşayan kişi acılarından kurtulup iyileştiği zaman başarılı olduğu yönündeki beklenti ile ilgili akılcı olmayan düşüncelerin de kaynağıdır. Terapistler bu beklentiyi yerine getirememelerinin "Hastanın acısını dindiremedim, bu yüzden başarısız oldum. `diye yorumlarla. Burada iki hatalı düşünce görünmektedir biri terapistin başarısız olduğu düşüncesi ve diğeri de yasın Acısız geçmesi gerektiği düşüncesidir. Bu, kayıp yaşayan kişinin rahatsızlık yaşantısının akılcı olmayan bir değerlendirmesini. Terapistler olarak insanların acısını hafifletmek isteriz çünkü insanların acı çektiğini görmek bize acı verir ve bu yüzden o acıyı iyileştirmeye çalışırız. Bir bireyin acı çektiğini görmek bizi rahatsız ve huzursuz eder ve ilk tepkimiz o acıyı azaltmaya yardım etmeye çalışmaktır. Yas durumunda ise bu olanaksızdır çünkü acı yasın içinde gömüldür ve yasin bir parçası olarak kalacaktır. Bowly (1980) çaresizlik sorununu ele almıştır: 'Sevdiğin birini yitirmek bir insanın yaşayabileceği en yoğun acılardan biridir; olayı yaşamak kadar onlara tanık olmak da acı verir ve bunun nedeni yardım etme gücümüzün olmamasıdır. " (s. 7)
Gerek insan olarak gerekse Terapist olarak insanlara yardım etme yeteneğimizin sınırlı olduğunu ve bu konudaki zayıf veya tersiz yönlerimizi kabul etmemiz önemlidir.
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.