Emine
@vavvv_elifff
Sizden tek ricam "youtube kanalıma üye olur musunuz" "kitabımı inceler misiniz" gibi mesajlar atmananız ve hatta bu motivasyonla takibe almamanız.
202 okur puanı
Ocak 2020 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Sizden tek ricam "Youtube kanalıma üye olur musunuz? "Kitabımı inceler misiniz" gibi mesajlar atmananız ve hatta bu motivasyonla takibe almamanız.
Emek verdiğiniz bir şeyin daha görülebilir /duyulabilir erişilebilir/dönüşebilir olmasını istemenizi anlayabiliyorum ama kendi adıma
hakkaten artık bu tarz mesajlardan çok yoruldum ve bu mesajlara yanıt yazmakta ciddi anlamda yüksünüyorum...
Böyle bir emeğiniz varsa profilinize girdiğimde zaten buna dair linkiniz oluyor. Böyle bir merakım oluyor olsa siz söylemeden üye olarak/ satın alarak hem size hem kendime katkı sunmuş olurum. Kaldı ki aktif youtube kullanıcısı değilim ve yığınla okumayı bekleyen kitabım mevcut.
Sınırlı zaman geçirdiğim 1000 Kitap"ta bu formdaki mesajlara maruz kalmaktan hiç hoşnut değilim bu konuda alana duyulmaya özene ihtiyacım var....
Ricamı duyar ve özen gösterirseniz çok mutlu olurum... Sevgiler...
Riyakarlık ve ahlak üzerine...
Riyakarlık diyince aklımıza "ibadette gösteriş yapmamak" gelse de aslında çok geniş bir bağlama sahip. TDK riyakarlığı "toplumun, insanlığın etiğine, dinine aykırı yapılmakta olan davranışlar" veya "insanları yanıltmak veya aldatmak amacı ile, kendi çıkarları dahilinde yalan söylemekten kaçınmayan kişi" olarak
İnsan kaybettiğini arardı bunu kah bilinçli yapardı kah bilinçdışı... Bazen neyi kaybettiğini bilmeden arardı, bazen ne kaybettiğini bilmeden bulurdu, bazen ne kaybettiğini bilmeden başka bir niyetle yola çıkmışken onu bulurdu, bazense ne kaybettiğini bilse de onu bir türlü bulamazdı... Bazen bazı şeylerin kaybı gökyüzünde sadece kutup yıldızını görüyorken bir anda artık onu görmemek gibi bir şeydi. Oysa kişi çok iyi bilirdi ki gökyüzünde görmediği ne çok yıldız vardı ama bu bilme hali ona yetmezdi, kutup yıldızı olmadan zifiri karanlıkta, yönünü kaybetmiş, kocaman bir boşlukta hissederdi... Yeniden daha güzel şekilde inşa olacağına dair umut mu? Vardır illa kıyısında köşesinde ucunda bucağında...
23.04.2024
Okur Takip Önerileri
Bir kitap okudu
kardeş gibi hissettiklerimiz dahildir
Kardeşlik pili bitmiş bir saat gibiydi. Pilini taktığın anda
kaldığı yerden başlayıveriyordu çalışmaya. Bin yıl da görmesen,
amnda kapatıyordun aradaki açığı.
Kızına yapabileceği en büyük iyiliğin onu sakin bir adamla
evlendirmek olduğunu düşündü ve okumasına müsaade etmedi.
“Habibe’yi okutursak ve devlet memuru falan olursa
Allah muhafaza, ortada devlet diye bir şey kalmaz Sevgi Hanım.
En iyisi bu kızı biriyle evlendirip başımızdan savalım.
Kocası uğraşsın” diyerek karısını Habibe’ye mülayim bir koca
aramaya göndermişti. Aranan koca çabuk bulunmuş, annem
babama böylece paketlenmişti.
Kendisi
Ne var ki annem sahiden de babasının kızıydı. Rahmetli
dedem, albay emeklisiydi. Kendisi gibi vatana millete hayırlı,
ciddi, kuvvetli, sert, dediğim dedik ve otoriter askerler
olmasını arzu ederek dünyaya getirdiği oğullan, tabiatlan
itibariyle analanndan halim selim çocuklar olarak çıktıkları
için onlan elemiş; bir kız evlat olmasına rağmen
Babamın sakin ve uyumlu yaratılışıyla
gidiyordu bir şekilde evlilik. Babam; her ay maaşını
annemin eline takır takır sayıyor, yol ve kahvehane parasını
annemin layık gördüğü rayiçler üzerinden uslu uslu alıyor,
etliye sütlüye katiyen karışmıyor, her türlü küfür, hakaret
ve itilip kakılmayı sineye çekiyor, yine de anneme sesini
çıkarmıyordu. “Deliyle deli olunmaz” sözü babamın diline
pelesenk olmuş, evlilik yaşantısı bu felsefe üzerine inşa edil140
mişti. Uymuyordu babam anneme. Katiyen onun çektiği yere
doğru gitmiyor, belki de elinden bir kaza çıkmasından korkuyordu.
Yapmazdı ama annem başlı başına ağır tahrik unsuruydu.
İnsanın sinirlerini etinden ayırır gibi sıdkını sıyırıyordu
babamın. Ama adam asla gık demiyordu. Doğrusunu
söylemek gerekirse, babam annemden korkuyordu. Herkesin
korktuğu gibi...
Annemin bunu yapacağına ihtimal vermemiştim. Yani öyle
parlak bir evlilikleri yoktu. Sık sık kavga ediyorlardı. Daha
doğrusu annem babama bağırıyor, babam susuyordu. Aralarındaki
sevgi saygı müessesesi zamanla yıpranmamıştı, zira
o bağlar hiç kurulmamıştı.
Arif bu dünyada şansı
yaver giden adamlardan biriydi. Sıkıştığı anda Hızır ve 11-
yas anında buluşur, sen mi gidersin Arife yardıma, ben mi
gideyim diye tartışır, çoğu zaman ikisi birlikte yardıma koşarlardı
ki Arifin işleri katmerli çözülürdü. Çocukluğundann beri böyleydi Arifin işleri. Başı her sıkıştığında gülerek aynı
hikâyeyi anlatırdı.
“Anam ben doğduğumda hastalanmış, yataklara düşmüş.
Ölecek diye beklemişler, ama ben de el kadar bebeyim. Babam,
anam bir odada yatarken bir daha evlenmiş. Beni yeni
gelen kadının kucağına vermişler. Medine Annem işte o kadın.
Çok sevmiş beni, bir gece koynunda uyutmuş. Derken olmayacak
şey olmuş, anam da iyileşmiş. Hacer Annem de işte
o kadın. Ben öyle, bir Medine’nin, bir Hacer’in kucağında iki
anayla büyüdüm. Anasız kalacak diye korkarlarken iki annem
birden oldu. Allah beni sever, önce dara düşürür, sonra
gökten yağdırır.”
“Elli yaş? Nasıl hissediyorum, ne hissediyorsun ortak?”, diye
sordu Rıza. Belki de ilk kez biri ne hissettiğini soruyordu.
Gerçekte merak etmediklerine emindim. Hiç düşünmeden;
“Bir değil birkaç hayatı bir arada yaşamış gibi” dedim.