Bu dünyaya geldiğinde ilk şunu öğrenmeli insan: iyi biri olmak, sevilmek için asla yeterli değildir. Dünyanın tüm yalnızlarını bir meydanda toplasak mesela, içlerinde kötü bir insan bulma ihtimaliniz çok düşüktür. Çünkü hiçbiri, toplumun onlardan beklediği kötülükleri kendilerine yakıştıramamıştır. Yalan söylemeyi beceremeyenler, gösterişten kaçınanlar, rol yapamayanlar, sürüyü takip etmek istemeyenler ve hayatı fazlasıyla sorgulayanlar daima yalnızdırlar. İyi biri olmak sizi popüler kılmaz, aksine toplum nazarında sizi bayağı ve sıkıcı gösterir. Şeytan tüyü dedikleri şeyin bir mantığı var. Nitekim kötülüğün daima bir cazibesi olmuştur. Kumarın, riske girmenin ve tahmin edilemeyene yönelmenin cazibesi… Zira insan, ana yolda olanı basit bulur. Patikalardaki insanlara göz diker, lakin onları tutup ana yola iteklemeye de kalkar. Siyahı sevip daha sonra onu beyaza boyamak ne saçma şeydir oysa. Hem boyandığını ve artık beyaz olduğunu var sayalım: o artık sevilen midir? Adına ister zor olana meyil diyelim, ister hastalıklı olanı iyileştirme güdüsü, sonuç hep aynıdır. Kimse sizi iyi olduğunuz ve sevilmeyi hak ettiğiniz için sevmez. Sevgi, sizde olanın bir başkası tarafından görünmesiyle değil, sizi seven kişinin gördüğüyle ilgilidir. Ne eksik ne fazla..
·
30 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.