Benliğimiz yaralanmaktan hoşlanmaz, kendisinden bir parça alınmasına, dış
gerçeklerin acı çektimesine, dış dünyanın onu örselemesine karşı koyar. Bu acıların zevk aracı haline gelebileceğini bile gösterir bize. Bu son çizgi mizahın en özlü niteliğidir. (...) Mizah boyun eğmez, meydan okur.