Oxuduğum ikinci əsəri olmaqla Kunderanın üslubunu tam şəkildə başa düşdüyüm roman oldu. Kundera vermək istəyi mesajı, demək istədiklərini sona saxlamır, yekun oxuyucunun çatmaq istədiyi yer olmur. O hekayəni işlədikcə bütün demək istədiklərini çatdırır, belə ki sonluğun böyük bir əhəmiyyəti olmur. Bilməmək ölkəsindən köçmək məcburiyyətində qalan insanların zamanla öz keçmişləri ilə üzləşəndə nə etməli olduqlarını bilməməklərinin hekayəsidir. Keçmişi danmaq, qaçmaq və ya onla üzləşməkdən qorxmaq, bu bilinməzliyin içində itmək insanı hara aparır? İnsan illər öncəki hərəkətlərindən bu gün məsuliyyət daşımırmı? Əslində Stefan Zweig bu suala belə cavab verir: Vicdan hatırladıkca hiçbir suç unutulmaz. Kunderanın qəhrəmanları isə yaşananlarla birlikdə günahlarını da öz ölkəsində qoyaraq başqa ölkəyə köç edib, şüur öncəki mövcudluğunu xatırlamamaqda israr edir..