Yegâne toplumsal tehlike karanlıktır.
İnsanlık bir kimliktir. Tüm insanlar aynı hamurdan yapılmıştır. En azından bu dünyada, yazgı bağlamında aralarında hiçbir fark yoktur. Öncesinde aynı karanlık, yaşam süresince aynı beden, sonrasında aynı kül. Ama insan mayasına karışan cehalet onu karartır. Tedavi edilemeyen bu karanlık insanın içini kaplayınca kötülük’e dönüşür.
(İlk cildin sonunda şu cümle ile biter kitap ve en nihayetinde son bölümde ve kitap genelinde değinmek istediği konu budur “TOPLUMU ALT KATMANLARINDAN AYDINLATIN”)