Herkes Herkesle Dostmuş Gibi, Barış Bıçakçı'nın 2000 yılında yayımlanan ilk romanı ve benim okuduğum ilk romanı. Roman Ankara'da geçmekte ve kısa bir zaman dilimini kapsamakta. Romanda bir başkahraman yok. Tıpkı hayat gibi( uzaktan baktığımızda). Her ne kadar roman Burhan ve Abidin ile başlayıp bitse de onların başkahraman olduklarını söyleyemeyiz. Gün içinde ortak bir manzaranın parçaları olan insanlar üzerinden akıyor zaman. Önce Abidin ve Burhan ile başlıyor roman. Sonra Salim, Salim'in karısı ve Kemal. Daha sonra Salim'in pasajda iken yanından geçen Arzu ve Aylin'e çevriliyor hikâye. Sonra Arzu ve Aylin'in çay ocağında yanında bulunan bir adam ve kadın romanın kahramanı oluyor. Ve böyle böyle pek çok kişi giriyor romana. Hatta bu kahramanlar daha sonra Bıçakçı'nın eserlerinde tekrar yer alıyorlar. Romanın sonunda yeniden Abidin ve Burhan' a geçiliyor. Yazar romanda bir bütünü oluşturan insanları anlatıyor. Sanki yukarıdan küçük bir mekana bakıyor ve buradaki insanları bütün hisleri ve geçmişleriyle bize veriyor. Yazar bunu yaparken geriye dönüş, iç monolog, diyalog gibi roman teknikleri kullanıyor. Eserde insanlar arasındaki yabancılık da dikkat çeken bir durum, sokakta birbirine değdiği için özür dileyen insanlar üzerinden mesela bu mesajı veriyor bize Bıçakçı. Bir sinema filmi izlemiş gibi oluyoruz romanı okurken; kamera birden başka insanlara, hayatlara çevriliyor. Hayatları birbirinden farklı, aynı çerçevede ama farklı renkte, birbirine dokunmaktan korkan, hem çok yakın hem çok uzak insanlar... Sanki herkes herkesle dostmuş gibi..ama değil . Üslup bakımından okuduğum romanlardan çok farklı. Kendine ait bir üslubu var Barış Bıçakçı'nın. En çok bu tarafı beni etkiledi, özgünlüğü. Diğer eserlerini de kısa zaman içinde okuyup üslup değişimini incelemek istiyorum artık.

Herkes Herkesle Dostmuş GibiBarış Bıçakçı · İletişim Yayınevi · 20211,815 okunma

·

148 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Berna