Cesare Pavase, 1908'de doğan İtalyan bir yazar. 1935 yılında anti-faşist yazıları sebebiyle dönemin rejimi tarafından cezalandırılan Pavase, serbest kaldıktan sonra önemli eserler vermiştir. 1950'de ise uyku hapları içerek intihar etmiştir. Yazardan okuduğum ilk kitap Yaşama Uğraşı oldu. Kitap, 1935-1950 arası Pavase'nin yazdığı günlüklerini derlemesi. Kitap boyunca yalnızlığını, aşk acılarını, intihar düşüncesini okuyoruz. Bu kısımlar akıcı ancak şiir ve sanatla ilgili düşüncelerini yazdığı kısımları okumakta zorlandım. Özellikle çocukluk, yaşam sanatı, günah ile ilgili fikirleri beni etkiledi diyebilirim. Pavase, kendini şöyle tanımlıyor: Ben hiçbir zaman dünyayı umursamadan hayatın tadını çıkarabilen rahat bir insan olamadım. O yürek yok bende. Her zaman ahlak duygusuna sahip bir insan sandım kendimi, çünkü geçirdiğim tatlı anlar- tam deyimi bu- yüzünden ortaya çıkan sorunların üstüne üstüne gidip onlara bir çözüm bulacağım yerde, bir takım kuruntulara kaptırdım kendimi. Bu satırları okurken kendimi okuyormuş gibi hisettim , aslında kitap boyunca o kadar kendimi buldum ki her sayfanın altını çizme isteği uyandırdı bende. Kitapta intihar, kendini suçlu hissetme, pişmanlıklar, yalnızlık teması çok ağır olmasına rağmen karamsar bir kitap olduğunu düşünmüyorum. Aksine okurken içim açıldı, benim gibi hisseden birileri varmış diye düşündüm. Pavase, ömrü boyunca içinde intihar dürtüsü olan bir yazar ama aynı zaman bunun gerçekleşmeyeceğine de inanıyor. Şöyle açıklıyor içindeki intihar dürtüsünü: "Ne zaman bir güçlükle ya da acıyla karşılaşsam, hep intiharı düşünmeye yargılı olduğumu biliyorum. Beni korkutan da bu: Temel ilkem intihar, gerçekleştiremediğim, hiçbir zaman gerçekleştiremeyeceğim, ama düşüncesi duyarlığımı okşayan intihar." Pavase, mutsuzluğu bile kendi yanlışının ve kendi suçlu beceriksizliğinin sonucu olarak görüyor. Başkasının bize kötü davranmasından yakınıyorsak bunun kabahatini kendimizde aramalıyız diyor. En büyük mutsuzluk yalnızlıktır. (Sayfa 189) "Mutluluğun gizini, onu yarın ve her zaman yeniden elde edebilecek şekilde bulmaya çalışman o gelip geçici acısı olmasa, belki de eksiksiz olurdu mutluluğum. Ama belki de yanılıyorum, belki de o acı da gizli mutluluk. Bir kez daha, yarın anılarla yetinebilmeyi umduğumu anlıyorum." (Sayfa 86) Pavase'nin dediği gibi belkide mutluluk, ararken çekilen o acıda gizlidir. Hayatımız boyunca sürekli bir şeyleri bekleriz. Mezun olmayı, iş bulmayı, aile kurmayı ancak hep uzakta olandır mutluluk bizim için. Hep gelecek olan. Halbuki çektiğimiz o acı , verdiğimiz mücadele, bir şeyleri elde etme hedefi, aslında hepsi birer yaşama uğraşının parçasıdır. Ve belki içinde aradığımız şey gizlidir, kimbilir... "İnsanlar arasında yaşamak, kendini rüzgarda uçan bir yaprak gibi hissetmek demektir. Bir an gelir, insan kendisini her şeyden uzaklaştırmak, bütün o bilardo toplarının belirliliğinden kurtarmak ister." Çoğumuzun hissettiği duygudur belki bu, kalabalığın içinde hayat bizi nereye savurursa o tarafa giden insanlarız hepimiz. Çoğu zaman uzaklaşmak, nefes almak isteriz. Hayata uzaktan bakmak isteği içimizi doldurur, taşar. Bazen banka oturup etrafı izleriz ,herkesin acelesi vardır, herkesin bir sevinci, hüznü, yetişmek istediği bir kişi, uzaklaşmak istediği bir yer. Hayatı boyunca kendini intihara hazırlayan yazar, intiharından bir kaç ay önce günlüğüne şöyle yazıyor : Şimdi, kendime göre,girdabın içine girdim: güçsüzlüğümü seyrediyor, onu iliklerimde hissediyorum, beni ezen siyasal sorumluluğu yükleniyorum. Bunun tek bir çözümü var: intihar. Pavase, kendini o kadar yalnız hissediyor ki yalnız kalmamak için bütün gece aynanın karşısında oturdum bile yazıyor günlüğüne. Ancak bunun yanı sıra insanın hiçbir zaman büsbütün yalnız olmadığını da düşünüyor. İnsan kendisinin yanında eski bir halini (çocukluğunu, gençliğini) bulur yanında diyor. Hiçbir işe yaramaz acı çekmek. (26 Kasım 1937) Acı çekiyorsak ,suç her zaman bizdedir. (29 Eylül 1938) Acı çekmemiş olsaydım, bu güzel sözleri yazamazdım diyen Pavase, boşa çekilen acının da bir anlamı olmadığını, kişiye fayda sağlamadığını söylüyor. İntiharından dokuz gün önce günlüğüne yazdığı son cümleler ise şöyle: "Tiksiniyorum bütün bunlardan. Sözler değil. Eylem. Artık yazmayacağım." İyi ki yazdın Pavase, iyi ki geçtin bu dünyadan.

Yaşama UğraşıCesare Pavese · Can Yayınları · 20212,040 okunma

·

446 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

zeynep