(bir Foça anısı)
i.
benim bu şehirde telefonum çalmaz,
yokluğum bembeyaz bir gölgedir
gören olmaz.
endişeli kuşlar konar tellerime
en baştan biner,
en sondan inerim.
bir şadırvanın altında ıslanır durur
kurumuş,
bahar artığı izmaritlerim.
bir kız,
bir surun ardından tebessüm eder
göremem;
bir güz,
yazın ardından gel eder
gidemem;
sürüklerim bedenimi gölgeye,
güneşte küflenmesin diye yüreğim.
bu şehrin gün batımı manzarasında
daha da pekişir kimsesizliğim.
Sayfa 16 - Kitapyurdu Doğrudan YayıncılıkKitabı okudu
Yaşanılan ve yaşanılması gereken hayat arasındaki mesafe o kadar büyüktür ki, her kim, olana gözlerini kapatıp yalnızca olması gereken görürse, aslında başına dert açmayı öğrenir.
Dünyaya nasıl göründüğümü bilmiyorum ama ben kendimi, henüz keşfedilmemiş gerçeklerle dolu bir okyanusun kıyısında oynayan, düzgün bir çakıl taşı ya da güzel bir deniz kabuğu bulduğunda sevinen bir çocuk gibi görüyorum.
Isaac Newton