Güray Süngü favori yazarım olma yolunda hızla ilerliyor. Kitap oldukça depresif ki bu da benim sevme nedenim olabilir. Aklıma biraz -konu olarak alakasız olsa da- 
Tatar Çölü geliyor okurken.
Ayhan karakteri; hayattan, kendisinden, ailesinden soyut biri. Çocukken başlamış ama onu buna neyin ittiğini bilmiyoruz. Kendisi de bilmiyor. Kendisine sorular soruyor, cevaplar veriyor.
O kadar mahzun ki acımadan edemiyorsunuz. "Dünya hassas kalpler için cehennem"miş gerçekten. Herkese kibar ve incelikli.... Ama iç sesinde kaçak ve öfkeli.
"Ne demişti Özlem: bu kadar kibar olmak zorunda mısın? Bu kibarlık değil, bu benim... öyle hissediyorum ... zorundaymış gibi hissediyorum." (148)
Birçok altı çizili cümleyle bu kırık hikâyeye, kırık kalple veda ediyorum.
Hayata hep pencereden bakan, sokaktaki oyunlara karışmaya cesareti, isteği olmayan Ayhanlara... Tavsiye ederim.
·
136 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.