Bana "sabrın bu kadar mı?" diyenler, "Sen beni çok yordun," dediyi an anladım, verilen sözleri tutmak zor geliyormuş.
Yasaklarla çevreleyip, törpüleyerek bir kalıba sokmak, sevgi değil! Sevgi, ilk gördüğün gün gibi taşımaktır. "El ne der," değil, "sevdiğimin gönlü nasıl huzur bulur," diye düşündüğün an bir olursun.
Bırak düşsün, nasıl olsa sen varsın. Kaldırırsın tekrar düştüğü yerden. Bırak atlasın uçurumdan, atla ardından, kanadı sen ol! Yara bere içinde bulduğun bir kalbi kanrevan bırakıyorsan, bir dön bak içine. Tutamayacağın sözleri verme! Umut ekersin, hüsran biçersin. Madem yalnızlığına aşıksın, kimseye yol arkadaşı olma! Yolda bırakırsın, "yüksün bana, yoruyorsun," dersin. İşte bu kadar da acımazısdır hayat. Gururundan bile geçtiyse biri senin uğrunda, onu gururla taşımasını bileceksin! Yok, bu gurursuzluk diyorsan, demek ki günah koksa bile sevememişsin.
Ne demişti Volkan Konak?
"Sevdiğim, kipriğin günah koksa bile kabulümsün!"
Ateşe verilmiş kalpler kül olur. Allah'a sığınır küllerinden doğar. İşte o gün ilk vazgeçtiği çakmağını tutan el olur. Ve artık her kim olursa olsun, el olur...
Yüreğine sağlık annem 🌼🤍
فَاِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًاۙ
Muhakkak ki her zorlukla beraber bir kolaylık vardır 🤲🏻annem rabbbim gönlüne inşirah ferahlığı versin inşallah 🤲🏻🌼🤍💐