Baran'a üzüldüm.
Bu hikayede'ki en masum karakter bence Baran'dı.
Mavi'nin, klinik psikolog Güneş Altun hanımefendiye benzeyen Ayşe hanım sayesinde hidayete ermesi bir yuvanın dağılmasına neden oldu. Mavi'nin kitabın sonunda ölmesi ve son sözlerini Serhad yerine Ayşe'ye söylemesi ben Serhad'le murada eremedim sen er gibi bir şey oldu.
Üzülerek söylüyorum umduğumu bulamadım.
Bu romanın Mavi'nin gözünden değil de bir erkeğin gözünden kurgulanması daha okunası olurdu.
Sözün özü kitap "Haramda huzur arayana huzur haram oluyor" sözünü açıklamalı bir şekilde anlatıyor.
