"Kaç gündür peşimde dolanıyor memur hanım, istemiyorum seni diyorum anlamıyor. Hayır şikayetçi değilim. Beni rahatsız etmesin, abim, babam duyarsa bu olanları hele de karakola düştüğümü öldürürler beni. Ne yaptın da peşine düştü bu çocuk, hadi oldu olanlar kadın kız başına ne işin var karakollarda sorularına cevabımı dahi beklemeden." Al ifadeyi, at altmış altıya... "Sarhoş, ayyaş memur hanım. İçmese çok iyi bir adam, içince kaybediyor kendini, evden atıyor çocuklarla beni. Hayır şikayetçi değilim. Kulağını çekseniz azıcık, içsin ona da razıyım, yok dayak atmaz, sadece evden atar bizi." Al ifadeyi, at altmış altıya... Camımı kırdı, arabamın farına çarptı, kaporta yamuldu, tavuğu bahçeme girdi, köpeğimi kovaladı. Ağız dalaşı ettiydik, o da küfür etti ben de. Bunun yüzünden bir de karakola düştüm. Karakola düşmek eyvah eyvah sanki kötü yollardasın :) Yok şikayetçi değilim, değiliz. Al ifadeyi, at altmış altıya... Eskiden çok çok yıllar önce altmış altı dosyaları vardı, karakollarda. Şimdiki gibi her olayda savcıyı aramak, talimat almak yok denecek kadar azdı. Cinayet, tecavüz, gasp, hırsızlıklar olacak da ancak o zaman aranır olaylar bildirilir, talimatlar alınırdı. O yıllarda savcılar hakikatten savcı, hakimler de Hulusi Kentmen misali babacandı. Ceza vermektense, ders vermeye, örnek ve iyi insan olmaya yönelikti adliye kararları. Altmış altı dosyası evet her karakolda vardı. Tarafların birbirlerinden şikayetçi olmadığı, kulaklarını çekip, tatlı dille ya da hımmm bak ağzına acı biber sürerim kadar değildi elbet, usulünce hak ettiğine inanılan uygulamalara polisler karar verirdi. Altmış altı dosyası yani polis tabiriyle altmış altı, vatandaş tabiriyle ise "Allah'a havale ettim, ifademi vereyim ama mahkemeye gitmek istemiyorum benden bulmasın belasını" ajandasıydı. Koca bir yıl dururdu bu dosyalar, hani olur da şikayetçi değilim diyen gelir de artık şikayetçiyim derse diye. Yıllarca altmış altı dosyasında şikayetçi değilim diyip giden, sonra da şikayetçiyim diyerek geri gelen tek bir vatandaş olmadı. Tabii yıllar sonra kanunlar, hükümler, yenilendi, savcılar, hakimler eskisi kadar babacan olmak yerine kanun ne gerekiyorsa yapılacak, bize sormadan polis hiç bir şey hakkında karar veremeyecek uygulaması esas alındı. Hangisi daha iyi diye soracak olursanız bu konuda susma hakkımı kullanıyorum :) Neden altmış altı dosyasını izah etmek istedim şöyle ki, Kitap yazarı Mustafa Çiftçi'nin öykülerinin senaryo haline getirildiği Gönül Dağı dizisini izliyor musunuz bilmiyorum ama ben sıkı bir izleyicisiyim. Dizi, sürekli bahsedilen altmış altı rakamının yazarının Yozgat'lı olması, aynı zamanda plaka kaydının da Yozgat plakası olması sebebiyle, Yozgat anılmadığı için Yozgat'tan tepkili. Bir o kadar da rahmetli Neşet Ertaş'ın dillerden düşmeyen türkülerinin dizinin marşları haline gelmişken Kırşehir' in dile gelmemesi sebebiyle Kırşehir öfkeli. Öyleyse ne plaka, ne yazar, ne de rahmetli Neşet Ertaş'ın memleketleri öne sürülmeden anlatılan öyküler altmış altı dosyası, yani Allah'a havale ediyorum teslimiyeti. Tıpkı dizi gibi kitapta bulunan yedi öyküde de, bozkırın çoraklığı, halkının çoraklığa yenilgisi çokça anlatılıyor. Yedi öykünün her bir kahramanı, çerçicisi, futbolcusu, kadını, erkeği, çocuğu, aşığı, sevip kavuşamayanı, doğdukları evden, ailelerinden, kendi kurdukları ailelerine kadar giden yollarda ve yıllardaki özlemlerini, içlerinde kalan uktelerini, pişmanlıklarını, neşelerini ya da öfkelerini kaderime razıyım, şikayetçi değilim hayattan teslimiyetiyle altmış altı dosyasına yazdırıyorlar. Meslekte son çalıştığım şehirdir Yozgat. Okuduğum her öyküde sokaklarında gezdim, çerçilerinden, pazarlarından alış verişler yaptım ve ellam sesleriyle tekrar tekrar gülümsedim. Keyifli okumalar diliyorum. Neşet Ertaş'sız olmazdı ellam :) youtu.be/OsLwLOft_5c