Sohrab kemdi yatağında akan bir nehir gibi sanki.Kimi zaman gürül gürül kimi zaman sakince bazen de derin vadilerde kaybolup gidiyor.Kimseye bir mesaj vermeye çalışmadan kendi yolunda akıp gidiyor.Bazen karamsar bazen hüzünlü bazen de az neşeli ama genelde güneşi olmayan kapalı bir gökyüzünde dolaşıyor şiir vadilerinde.Ama benden senden bizden bahsediyor Sohrab.İşte tam da bu yüzden onun şiirlerinde insan içselleştirerek kendiyle özdeşleştirdiği bir şeyler buluyor.
Hepimizin içinde akan bir nehir var ve bu kitap belki bize kendi nehrimizin akışını bir nebze olsun hissettirir, kimbilir?
