Eteğine düştüğüm o dağı tekrar tırmanmaya başladım. Başlarda isteksiz ve yorgundum ama ilerledikçe yolu hatırladım, hızlandım, güçlendim.
İşin doğrusu Nehar'a aşkımı itiraf etmeye karar versem, çok çalışsam, nerede neyi söyleyeceğimi güzelce ezberlesem dahi karşısında kekelemeden konuşamayacağımı biliyordum. İçten gülüşlerinde ya da bana attığı uzun bir bakışta bile şirazem kayıyordu da iki kelimeyi bir araya getirecek gücü bulamıyordum kendimde. Kalbimi bütünüyle ona açacağım o kutlu anda kendimi bildim bileli savaştığım en büyük engelim elbette önüme barikat kuracaktı. Fakat ben artık çocuk değildim. Kendime acıyıp, kendimi eksik görüp güzel ihtimallerin canına kıymak istemiyordum. Eğer Nehar beni sevecekse kekelerken de severdi. Konuşamazken de.
Sayfa 247Kitabı okudu
·
39 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.