Neil Gaiman
Yazıçının sonda özünün də qeyd etdiyi kimi əsərdə Kipling’in “Cəngəllik Kitabı” ilə oxşar motivlər var. Əminəm ki, roman mənim kimi Mowgli obrazını sevən bütün oxucular üçün həm nostalji hisləri yenidən oyadacaq, həm də orijinallığı, sadəliyi və gözəlliyi ilə unudulmaz təsir bağışlayacaq zövq verici bir mütaliə olacaq.
Əsəri oxuyub bitirən kimi ağlımda dərhal Florence + Machine’in “Jenny of Oldstones” mahnısı səsləndi. Həmin mahnının sözlərinin əsərin süjetinə uyğun dəyişilmiş aşağıdakı variantı, zənnimcə, əsərin ümumi abu-havasını çox gözəl əks etdirir:
Down in the tombs of the Ones who are gone
Boddy would dance with his ghosts.
The Ones he had lost, and the Ones he had found
And the Ones who had loved him the most.
The Ones who'd been gone for so very long
He couldn't remember their names
They spun him around on the damp old stones
Spun away all his sorrow and pain
And he never wanted to leave, never wanted to leave
Never wanted to leave, never wanted to leave
Ps. Bizim qəhrəmanımız actually DID want to leave :)
