Stefan Zweig'in yazdığı bu kitap beni çok etkiledi. Bu hayatta paradan daha değerli şeyler var olduğunu vurguluyor aslında. Adamın gözleri görmüyor. Ve ailesi geçim sıkıntısı olduğu için adamın koleksiyonu'nu satıyorlar. Her koleksiyon yerine ona benzer bir şey koyuyorlar. Bir gün adamın koleksiyonu'nu satın almaya gelen bir adam, bakıyor ve şaşırıyor. Gerçekten koleksiyon yerindeymiş gibi davranış sergiliyor. Aslında değil. Daha sonra ailesi üzülerek koleksiyonu satın almaya gelen adama neden satmak zorunda olduklarını açıklıyorlar.
Sizce bu koleksiyon sahibini kandırmak mı yoksa fedakarlık yapmak mı?
bana sorarsanız ikisi de. Ama bende ailenin yerinde olsam aynısını yapardım. gözlerini kaybetmiş biri en büyük tutkusu olan koleksiyonu'nu da kaybetmek istemez. Görünür olmasa da olur. Önemli olan zihnimiz de var olması nesne hikayedeki gibi yok olabilir, satılabilir, kırılabilir ama daima zihnimizde kalır.