Yüzünde hala uzaklığın ve yalnızlığın izi vardı, ama biraz solmakta olan bir iz, yılgı dolu olmasa da bilinçli olarak tetik ve uyanık olan bir şeye uslumlanmış, hatta dönüştürülmüştü; hayvan, yabanıl doğanın içinde tek başına ve kendi kendine yeterliyken, tuzağa doğru çekilir ve bilir bunun bir tuzak olduğunu, neden ölüm hükmü giymiş olduğunu anlayamaz ama öyle olduğunu bilir ve şimdi korkmaz o kadar yabanıl değildir artık.
Sayfa 214Kitabı yarım bıraktı
·
34 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.