Livaneli'nin bu muazzam eserini tam bir yıl önce bugün okudum ve açıkça söylemeliyim ki inceleme yazmak için tam bir yıl bekledim. Ne zaman bu kitap hakkında bir şeyler yazmaya kalksam sanki o an onu yazmam için zamanı değildii. Şu an buradayım çünkü o zamanı artık yakaladım.
Son Ada.. Sen benim için muazzam bir esersin. Son sığınak, Son umut ve Son insani köşesin... Seni okurken bambaşka bir dünyanın içinde yaşadım. Kelimelerinin içinde yüzerken hepsinin itinayla dizildiğini gördüm, o adanın manzarasını, martıların sonsuz çığlığını, yemyeşil palmiye ağaçlarının huzurunu ve denizin tuzlu kokusunun ta oralardan gelip bu rutubetli evimin duvarlarını paramparça edip içime işlediğini her kelimenin başında hissettim. Ta ki büyük beyaz vapur gelene kadar. O geldikten sonra bu insani köşe git gide kararmaya, ağaçlar rengini kaybetmeye ve martılar eskisi gibi huzurlu çığlıklarını atmamaya başlayana dek...
Beni affet Son Ada. Sayfaları çevirirken tüm olan bu kötülüklere engel olamadığım, seni koruyamadığım ve sadece her sayfada gittikçe yok olduğun için, beni affet. İsterdim ki seni daha fazla güzelleştirebilmek, seni olduğun gibi daha fazla sevebilmek. Fakat ben seni hep olduğun gibi ve ilk sayfalarda okuduğum gibi, ilk tanıdığım gibi seveceğim.
Hep kalbimin bir köşesinde seni ilk güzelliğinle hatırlayacağım.
Hoşça kal, ilk ve bir daha hiçbir yerde tanıyamayacağım SON ADA. Seni iyi ki okumuşum.
Zülfü Livaneli 
Son Ada
·
1.879 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.