Alıp başımı gitmek istiyorum,
Uzaklara.
Göl kenarında, ağaçların içinde minik bir ev istiyorum.
Herkesten uzak.
Onlarla eğlenebileceğim ve yanlarında kendim olacağım bir kaç arkadaş, belki bir tane sevgili;
Birbirimizi asla yadırgamayacağımız, bazen dokunmayı bırakıp, bakışlarımızın yettiği.
Güzelliğimizden çok ruhumuzu sevdiğimiz.
Ve bazen, huzursuz hissettiğimde, gidip yanına başımı gömdüğüm boynuna.
Arada arkadaşlarla beraber balık tutmaya gideriz, ben et yemem.
Onlar yerler, ben şarabımı yudumlarım.
O huzurlu masa için, çok şeyimi feda ederdim.
Fakat ne yazık ki, bu hayat;
Bana feda edecek hiçbir şey sunmadı.
Bana ait tek bir mekan, tek bir eşya olmadı.
Ya da ait hissettiğim, tek bir insan,
Bakışlarında kendimi bulduğum bir çift göz olmadı.
Bu dünya acımasızdı.
Bu dünya sabredenler ve ruhunda iyilik taşıyanlar için fazla acımasızdı.