Bu Azizin hikayesi.Annesi ve babası sahip çıksaydı Azize ona kendini fazlalık iğreti hissettirmeselerdi susmaları ve hiç söz söylemeden onu yerin dibine sokup yok olmak istemesine sebep olacak bakışlarla bakmasalardı Aziz 15 yaşında evini bırakır gidermiydi.Gitti Aziz sığındı bir yaşlı ayı oynatıcının hanesine.Sonra kendini Melami tekkesinde Babanın yanında buldu .Baba daha önce gördüğü babalara benzemiyordu.Aziz birden o evin bir üyesi oldu zamanla Hacer ve Fatma bacının yoldaşı, Babanın ise dert ortağı geleceğe umudu oldu .Baba kimsede görmediği ışığı gördü ve yetiştirmeye başladı Azizi.Aziz gittiği okulu bıraksada Babanın yanında gayet iyi bir öğrenci oldu, Babanın verdiği ev ödevlerini eksiksiz yerine getirdi.Derken bir bıçak geldi ve Baba ile Azizi birden ikiye bölüp Babayı kendi mekanında yoldaşsız , Azizi ise çok yabancı olduğu Bektaşi Tekkesine iyi bildiği eski tanışıklığı suskunluğun kucağına attı.Aziz nasıl oldu Babadan bu kadar kolay vazgeçti, Baba oğlum dediği Azizi hemencecik gözden çıkardı herşey bir anda oldu bitti.Telafiye fırsat tanımadı. Aziz tam yeni hayatına sorgusuz sualsiz alıştı derken kendini bir süre sonra ansızın burhana giderken bir dağ köyüne doğru yola çıkarken buldu.Aziz konuşmayı seviyordu sorular sormayı sohbet etmeyi ama yine en büyük korkusu yalnızlık ve suskunlukla imtihan oluyordu.Bir dağ köyünde metruk bir viranede geçecek aylar vardı önünde.Ama Azizin en iyi yaptığı şey ortama uyum sağlamasıydı belki, oda öyle yaptı.Önce tek başına kalacağı harabeyi adama çevirdi, köydekilerle iletişim kurmaya azığını paylaşmaya gayret etti. Çalıştı elinden iş geliyordu. Bunlar kolay olanıydı en zoru yapacak bir şeyi kalmadığı zamanlarda kendiyle içindeki Azizlerle,yalnızlıkla başbaşa kalmaktı.O hep kaçtığı ve yüzleşmek zorunda kaldığı ne varsa kışın en yoğun geçtiği aylarda in cin top oynarken Azize adeta saldırıyorlardı.Bu mücadele hiç kolay değildi delirmenin eşiğine geldi gitti geldi gitti Aziz ama bu hayatada alıştı.Ta ki şehirden gelen acil bir telgraf ile alıştığı hayatı yine aniden bırakıp bir bilinmezliğe doğru yola çıktı.Annesi ve babası yanarak ölmüşler ve Aziz ise şehre bir Aziz olarak dönmüştü. Milletin dilinde yaşadığı değişim Melani tekkesinden burhana uzanan hikayesi dolaşıyor herkesin takdirini kazanıyordu. 15 yıl önce çocuk olarak çıktığı evinin önüne 21 yaşında bir yaşlı olarak dönmüş aklında kalan hatıralarla ne yapacağını bilmez bir halde iken bu sefer hocaefendinin emri ile dışarıdan lise diplomasını almış ve kendini askere gitmek için hazırlanırken buldu. Askerlik onun için daha önceki adaptasyon süreçlerinin devamı olarak ilerlerken askerliğin bitimine yakın benlik karmaşası yaşadı Aziz ve askerliği boyunca yapmadığı ne varsa yaptı, sınarları zorladı tam anlamıyla zıvanadan çıktı. Adeta meydan okudu kendine ve etrafındaki herkese. Askerlik bitince soluğu memleketinde aldı tekrar tekkeye gitmek istemedi gitmek istediği tek bir kişi vardır Baba. Ne var ki Baba artık yerinde yoktu. Erzurumda ne Azizi kabul edecek biri nede Azizin yanında durmak isteyeceği biri kalmıştı. Ve bir tanıdığının vasıtası ile bilinmezlikler şehri İstanbula doğru yöneldi. Bir içe bakış hikayesi aslında çok tanıdık sıradan diyebileceğimiz Azizin iç dünyasının an ve an yansımalarını okuyoruz kitapta. Her karakter ince ince işlenmiş okurken birden onlar gibi düşünüp onlar gibi görüyoruz. Aziz kim Aziz biziz, hepimizin onun gibi alt benlikleri ve o benliklerle mücadeleleri var. Belkide bu yüzden içine çekiyor bizi.İnsanın anlam dünyasını zenginleştirecek, insanın kendine dair düşünmesini sağlayacak metinler ile sanki bir roman değil aynı zamanda bir tasavvuf kitabı okuduğum fikrini doğurdu bende. Tek eleştirebileceğim konu betimlemelerin fazlalığı yüzünden okuduğum metni anlamakta zorlanmam oldu. Özelliklede son 50 sayfa bitmedi. İsterdim ki Aziz Baba ile kavuşsun helalleşsin. İlk kitapda olmadı nasip belki ikinci kitaba kaldı.

Kıyamet Emeklisi - 1. CiltŞule Gürbüz · İletişim Yayınları · 2022522 okunma

·

197 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Özlem Talay akbulut