·
398 görüntüleme
Muhtemelen bu, enformasyon çağı diye adlandırılan çağın paradigmasının ürünü ve birçok boyutta düşünülebilecek bir sorun. Ama dikkat kaybı veya odaklanma sorunu gibi fenomenler en temelde ontolojik ve epistemolojik düzeydeki bazı nitelik kayıplarının ve farklılaşmaların ürünü şeyler. Kitap, alıntılarınızdan ve bu incelemeden anladığım kadarıyla bu noktalara da temas ediyor yer yer. Ben bu sorunun, imaj çağında yakınlıkların ve uzaklıkların (kendiliği, güveni, bilmeyi, inancı v.s. içerecek şekilde) tekrar düzenlenmesinden kaynaklandığını düşünüyorum. Dolayımlanmış bir yaşam evreninde, kendi-nin uzağında olan ve ufuk çizgisini aşan birçok şeye maruz bırakılan -insan, bir cinnet halini yaşıyor. Kendi-nin yakınında durmadığından, uzaklardan ekran dolayımıyla kendine dayatılan bir evrende görünmenin ve göstermenin hazzını yaşıyor. Bu evrene katılmak, daha fazla katılmak, yorum yapmak, paylaşmak, her an değişebilen hislerini göstermek, göstermek istiyor. Dolayısıyla klasik manada, burada ne bir insan yaşamından, ne de bir insan bilmesinden bahsedebiliyoruz. Çünkü klasik manada insan kalmakta ısrar etmeye yardımcı olan dikkat, odaklanma gibi fenomenler bu çağın ihtiyacını karşılamıyor. Bu çağa özgü varoluşa katılabilmek için dikkat etmek ve odaklanmak zorunda değil çağın insanı. Hatta varolmak için bunlardan olabildiğince feragat etmek zorunda. "Ah, kimselerin vakti yok
Durup ince şeyleri anlamaya" diyor ya ilkyaz'da Gülten Akın, sorun çok derinlerde...
Pek önemli bir değerlendirmede bulunmuşsunuz. Öncelikle buna zaman ayırıp özenle değerlendirdiğiniz için teşekkür ederim. Benim not olarak düştüklerim tahmin edersiniz ki çok eksik ve küçük eklemeler. Yazar konuyu dikkat eksikliğine neden olabilecek pek çok faktörü işin içine katarak değerlendirmiş. Onun çalışmasına eklenebilecek başka başlıklar mutlaka vardır. Aslında yapmak istediği şey konuya dikkatimizi çekmek sanırım, gerisini biraz da bize bırakmış gibi.
Bireyin sanal ve kurgusal bir varlık-ımsı oluşturmak için gerçek varlık sahnesinden kendisini çekmesi ise benim nezdimde bir trajedi. Gerçek hayatta tatmin olmayan duygular bir hilenin içinde teselli arıyor. Yüzleşmek istenmeyen acılar ve gerçeklerden de kaçmak için yine aynı kurguya sığınılıyor. Artık hepimiz acımızın, kaygımızın, sorunlarımızın, eksiklerimizin çabucak üzerinden atlayabiliyoruz yeter ki elimizde internete bağlanabilen bir cihaz olsun. Artık sadece arzu edilen rüyalar görmek ve hiç uyanmamak mümkün ama ne yazık ki (!) hala bir yanımız bunun bir rüya, bir aldatmaca olduğunu hatırlayıp hatırlatıp duruyor. Tükeneceğiz.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.