“Bir şeyler yazmış. Neden gittiğine dair, oysa gitmenin nedeni olmaz ki. Gitmişsen gitmişsindir, gitmiş bir adam bitmiş bir adamdır bir kadının gözünde. Ben de ağlamaktan kızaran gözlerime her gün farklı yalanlar söylemek zorunda kaldığımı hiçbir bahanen kurtarmıyor, dedim. Geceleri sesim duyulmasın diye içimden hıçkırarak ağladığımı hiçbir bahanen kurtarmıyor, dedim. Annemin yaptığı canım yemekleri, seni düşünmekten yiyemeyip aç kaldığımı hiçbir bahanen kurtarmıyor, dedim. Daha yeni yıkanmasına rağmen odada sigaraya sarılmaktan sararan perdelerin hüznünü hiçbir bahanen kurtarmıyor, dedim. Geceleri ağlamaktan kızaran gözlerimi herkes ders çalışmaktan diye biliyor, bileklerimdeki dikişleri ise ufak bir kazada. Beni gerçekten seven tek insan olan annemin gözlerine bakarak yalan söylemeyi, arkadaşlarımın yanımda sahte gülümsemeler ile rol yapmayı hiçbir bahanen kurtarmıyor, dedim. Ne zaman duygusal müzik dinlesem bir anda pencereyi açıp kendimi boşluğa bırakmak istiyorum. Sen beni öldürdün adam ve ölü kadınlar affetmez, dedim. Sonra bir daha yazmadı zaten."
Sayfa 139Kitabı okudu
·
233 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.