“Ölü Ozanlar Derneği”ne -gerek kitabı gerek filmi olsun- hakim olan herkes kendini, yakınındaki bir masanın üzerine çıkarak bu cümleyi haykırma isteğiyle cebelleşirken bulmuştur. Kitabın birçoğu az sözle çok şey anlatma sanatı üzerine kurulan replikler ve bunların uzantılarından oluşuyor, tıpkı az önce söylediğim replik gibi.
İçerik odaklı baktığımız zaman, bir tarafta öğrencilerin iç dünyalarından ziyade akademik başarıları veya geleneklerine bağlılıkları gibi etmenlerle ilgilenen, disiplinin had safhada olduğu Welton Akademisi diğer tarafta katı kuralları yıkmaya kararlı, öğrenci merkezli bir eğitim anlayışı olan Bay Keating karşımıza çıkıyor. Öğrencilerini tutkularının peşinden gitme konusunda cesaretlendirerek en önemli şeyin “anı yaşamak” olduğunu vurgulayan Bay Keating’in bu yolculukta birçok zorlukla karşılaşıyor olması aslında davasının haklılığını kanıtlar nitelikte.
Tüm bu olaylar silsilesinde herkesin büyük bir empati ile yaklaşacağı, “işte bu!” diyerek kendini bulacağı önemli bir yapıttır. Hem kitabını hem de filmini şiddetle tavsiye ederim.
