Yastığım nemli benim gözlerim kuru. Kocaman bir boşluğun içinde kıvranırken yakalandım bu acıya. Huzursuzluk mu demeliyim öfke mi? Kendimi ifade edecek kalıplar bulamıyorum, duygularım yalnız beni kemiriyor. İçimi doldurdum boşaltmak kolay değil, içimi yalnızca ben doldurmadım ama... Geceyi gündüze uğurlarken gündüz geceye kaçıyor, değişen hiçbir şey yok. Yeryüzü keder kusuyor gökyüzü ise izlemeyi seçiyor sadece . Ben gökyüzüne de kızıyorum. Nasıl böyle bakabiliyor tek bir damla düşürmeden, nasıl soğuk kalabiliyor ! Bizi yeryüzüne terk etmek tanrılara ve gökyüzüne verilmiş bir görev mi ?
Günlüğümden taşan bu yazıyı kendi yalnızlığımı azaltacağını düşünerek sizinle paylaşmak istedim.
·
54 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.