İyi niyetlerle başlamıştım hayata. Bu niyetleri uygulamaya geçireceğim, diğer insanlara faydalı olabileceğim anın özlemini çekmiştim. Artık her şey un ufak olmuştu. Geçmişe doyum duygusuyla bakmamı sağlayan o iç dinginliği ve bunun vaat ettiği yeni umutlar yerine, vicdan azabı ve suçluluk hissi içindeydim şimdi. Bu da beni, hiçbir lisanın anlatamayacağı yoğunlukta işkenceler çektiğim bir cehenneme sürüklüyordu. Zihnimin bu hali, maruz kaldığı ilk şoktan sonra belki tamamen düzelmemiş olan sağlığımı bozuyordu. İnsan yüzü görmek istemiyordum; neşe ya da memnuniyet seslerinin tümü işkenceydi benim için. Yalnızlık tek avuntumdu...
Sayfa 95Kitabı okudu
·
69 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.