Vedalar Zinciri
:"(
Bilenler bilir, Elazığ-Malatya kardeş illerdir. 90 km mesafede çok benzer kültüre sahip akrabalık bağı yüksek olan iki şehirdir. Doğduğum şehir Elazığ; bebekliğim, ilk ağlamam, minnacık adımlarım, ailemin yuvasına konan ilk kuş..
Hiç unutmam okul, evimize çok yakındı her gün alt komşumuz Sena ile kol kola girerdik, annelerimiz arkada biz önde varır giderdik okula. Ne kadar değişik geliyor anlatamam, düşündükçe zihnimin derinlerinde hatıralar parmak kaldırmaya başlıyor. Zihnen hatırladığım ilk depreme de okuldayken yakalanmıştık. Hemencecik öğretmenimiz sıraların altına girdirmişti bizi. Elimde babamın aldığı desenli kurşun kalem vardı. Deprem olur olmaz ilk onu almıştım avuçlarımın arasına. Bahçeye inerken birisi çarpmış olacak ki kalemimi düşürmüştüm. Annem korku, panik içinde beni almaya gelmişken "Anneeee kalemim kayboldu, ben babamı çok üzdüm" diye ağlayıp durdum. O kalem beni depreme öyle sinirlendirdi kii. O zamandan beridir ne çok deprem yaşadım, doğduğum yıl bile Marmara Depremi ülkemizi sallamış :((
Sonra biz Malatya'ya yerleştik, çocuk aklı biraz orda kalıp dönecektik oysa ki. Geçti aradan 14 yıl ve deprem sen nasıl da çıkardın bizi hayatımın olgunluk evresini, her detayını, beni ben yapan her anımı yaşadığım Malatya'dan.. Aslında sözde sevmezdim ben Malatya'yı, memleketçilik ile Elazığ kazanırdı. Beni bu kadar yaralayacağını asla tahmin edemezdim Malatya..
Şimdi hem dünyaya geldiğim Elazığ'dan, hem hâkikate doğduğum Malatya'dan ayrılma vakti.. Zaman; belki de kalbimizin en yakın dostuyken bir yandan da en çok yaralayanı...
·
195 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.