“Felakete uğramış biri için ümitsizliğin en acı manzarası, gözyaşlarından ziyade kendisinin ‘acı gülüşünü’ görmektir.”
"Bu acı gülüşten anladığımı söyleyeyim. Tabiatta ağlamak çocuktan büyüğe kadar ümitsizlik ve ızdırabın ilk belirtisidir. Yaşa bünyeye, sinire ait farklarla hemen herkes acısını bu suretle acığa vurur. Sevinç ağlaması olduğu gibi ümitsizlik kahkahası da vardır. Böyle ters bir surette insanın kendisini ifade etmesi ters olmayandan daha da şiddetlidir. Bir insan, en basit içerlemesinde de ağlayabilir. Fakat bu"acı gülüş"acı çekmenin en zirve noktasıdır. İnsan çok kere kendi yaptıklarının ahmaklığı, hataların sonucu olarak uğradığı felaketlere kafasını yumrukluya yumrukluya acı acı güler. Bu gibi ümitsizce, şiddetli üzüntülerde ağlamak hiçtir. Bu gülüşteki ızdırabı kimse ifade edemez. Bu adi acıları ifade aracı ve yatıştırma vasıtası olan gözyaşları kurur, gülüşe kahkahaya dönüşür." 
Acı Gülüş 
Hüseyin Rahmi Gürpınar
·
104 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.