Eğitim alanında herkese eşit fırsatlar sağlanmadığını, bana verilen
imkânlardan başkalarının yoksun kaldığını anladığım an, sosyalist oldum:
Yirmi yaşındaydım. Yirmi yaşındakiler kendilerini pek beğenirler. Ben de
kendimi bir şey sanıyordum. Sonra günün birinde trenle Anadolu'dan
geçerken, lokomotif bir ara durakladı. Ve bir kulübenin önünde kendi
yaşımda bir kız gördüm. Kız, bir çeşit gururla başını kaldırmış, kayıtsız
gözlerle trene bakıyordu. Nerdeyse göz göze gelir gibi olduk bir saniye. İşte o sırada sanki bir şimşek çaktı kafamda. "Ben, o kulübenin önündeki kız olabilirdim; o kız da trende, benim şimdi durduğum yerde durabilirdi" diye düşündüm. Benim ben olmam, onun o olması salt bir rastlantıydı. Benim ben olmam, yabana diller bilmem, üniversitede okumam, kültürlü
sayılmam, kendi marifetim değil, bir rastlantının sonucuydu sadece. O
talihsizdi, ben talihliydim, işte o kadar. Kendimi bir şey sanan ben,
toplumsal ve ekonomik düzenin korkunç haksızlığının bir ürünüydüm
sadece: Büyük bir kentte, çok aydın bir çevrede büyümüştüm, en iyi
okullarda okutulmuştum; gümüş tepsilerde bana kültür sunulmuştu sanki.
Ama o kulübenin önündeki köylü kızı olsaydım, etrafımı saran yoksulluğun demir çemberini kıramayacaktım; kültürlü bir çevreden, iyi bir eğitimden yararlanamayacaktım.
Dolayısıyla, ben "ben" olamayacaktım. O köylü kızı, benden çok daha akıllı, çok daha yetenekliydi belki de. Ama o kulübenin önünde kalmaya mahkûmdu ömrü boyunca. Bu haksızlığı ortadan kaldıracak yeni bir düzen arayışı, beni solculuğa yöneltti doğal olarak. Gerekli kitapları okumaya başladım. Böylece sosyalist, daha doğrusu komünist oldum. Eskiden, Türk Ceza Kanununda 141-142 maddeler vardı. Komünist olanlar da kendilerine sosyalist demek zorundaydı. Ben de kendime sosyalist derdim; ama komünisttim aslında. Çünkü insanlar arasında tam bir ekonomik eşitliğin kurulmasına inanıyorum. Eğer bana profesör olarak Çalışırken ya da emekliyken az çok rahat yaşayabilmem için ayda şu kadar para gerekiyorsa; çöpçü Ahmet Efendiye de aynı miktarın gerektiğine inanıyorum. Kafa işi yapanlarla kol işi yapanlar arasında ekonomik uçurumların açılmasına katlanamıyorum. Çünkü, kendi suçu olmadan, salt ailesinin ekonomik durumundan ötürü, kol işçisi Ahmet Efendiden kafasını işletmek olasılıklarının esirgendiği için, onun benim gibi profesör değil de çöpçü kaldığını düşünüyorum ve bu yüzden de ömrü boyunca benden daha az para kazanarak cezalandırılmasına gönlüm razı değil.
"Peki, bu kadar keskin solcusun da, inandığın dâva uğruna ne yaptın?" diye sorarsanız, pek bir şey yapamadığımı itiraf etmek zorunda kalırım. Ancak sosyalist partilere üye oldum, hapise giren arkadaşları ziyaret ettim, sıkıyönetim mahkemelerine dinleyici olarak gittim, bildiriler imzaladım, toplantılara ve yürüyüşlere katıldım ve her şeyden fazla olup bitenlere bol bol üzüldüm.
·
40 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.