Hakkında düşüncelerim
Dazai'nin de bir satırında dediği gibi: "İnsan hayatı karşılıklı olarak kandırılıp hiçbir şeyin farkına varmadan birbirlerini incittiği ve bu tuhaflığın bariz bir şekilde ortada olduğu örneklerle dolu." işte bu kitapta bundan dolayı var olmuş olabilir. Sonuçta gerçeği yazar dışında hiç kimse bilmiyor.
İnsanlığımı Yitirirken, birinci tekil şahıs ağzından anlatılan, yazarın hayatından da izler taşıdığı için otobiyogrofik olarak adlandırabilmeye müsait bir Japon klasiğidir.
Kitapta bahsi geçen kişi, insanlığını yitiren Yozo'dur fakat Yozo, hem Osamu Dazai hem de Şuci Tsuşima'dır. Yani bahsi geçen kişiler yazarın ta kendisidir.
Yozo, çocukluğundan başlayarak ne zamana kadar insan olarak kaldığını ve ne zaman, ne şekilde insanlığını yitirdiğini bize en çarpıcı gerçekliğiyle anlatır. -Ya da sandığımız gerçek.-
Kitabın, kasvetli ve olumsuz bir etki bıraktığı gerçeğini, elbette ki vurgulamak isterim. Yani başladığınızda muhtemelen pek sarmayacak gibi olur ama devam etmenizi öneririm. Ben bu şekilde karar alıp devam ettiğim için kendime teşekkür bile ediyorum.
Bir diğer gerçek ise okuru ikiye bölebileceği. Yani bir kesim kitaptan çok memnun kalırken, diğer kesim anlamsız bulabilir. Buna çok müsait bir kitap olduğunu düşünüyorum.
Benim psikolojik olarak bağ kurduğum Yozo'nun hayatı bana anlamsız gelmedi. Aksine bazı satırlarda tam da kalbimden vurduğu için daha çok yakın olduğumu hissettim. Zaten bolca depresyona giren biri için gayet dost canlısı biri olarak geldi.
Kitabı bitirdiğimde farkına vardım ki aslında insanlığını yitiren yalnızca Yozo, Dazai ya da Şuci değildi. Biz de insanlığımızı yitirdik.
Ben de insanlığımı yitirdim...
Bu bariz gerçekle yüzleşmek bu kitabın, boynunun borcu olduğunu düşünüyorum.
Okuyacaklara keyifli okumalar diliyorum. İnanın anlatması o kadar güç bir kitap ki açıklarken zorlandım. 
Ama Günah Kırmızıdır 
Osamu Dazai 5
·
36 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.