Bundan 2-3 sene önce bu şiiri bir ablam ile dinlemiştim. Çok seviyorum bu şiiri ama beni hep hüzünlendiriyor demiştim ona. Oda alaca bir at koşar içimde
zamansız, mekansız nefese doğru dediği yerlerden sonra at vuruldu; içim paramparça rüveyda der. Demek ki burada ya bir ölüm yada kazananı olmayan bir kayıp var demişti. Gerçekten hayatımızdada olmuyor mu heveslerimiz heyecanlarımız ümitlerimiz tökezlesekte yorulsakta çoşuyor koşuyor içimizde ama bir yerden sonra o atı vuruyorlar ve bütün hevesler ümitler ölüyor.. ha nedir kimse paramparça olduğumuzu görmüyor..