Kitabın adı boşluk hissi olarak gözükse de küçük harflerle iliştirilmiş bir detay daha var başlığında: Çocuklukta İhmalin İzi. Evet, kitap genel olarak bu konu üzerinde durmuş. Çocukluk ve duygusal ihmal konuları. Hissettiğiniz bir şeyi ifade etmek için var olan hissinizi tanımlarsınız. Peki boşluk hissi nasıl tanımlanır? Olmayan bir şeyi nasıl tanımlayabilirsiniz? Kitabın başlarında bu his üzerinde durulmuş. Yazarımız terapist ve ona terapiye gelen bazı danışanlar bir türlü derdini ona anlatamıyorlar. Onlarda bir şeyler eksik ama ne olduğunu tanımlayamıyorlar. Terapist için de zor bir durum tabii ki. Ama önünde sonunda yazar bir şeyleri çözümlemeyi başarmış. Ve aslında çok genel bir konu olmasına rağmen (çocuklukta ihmal) bu konu hakkında yazılı çok fazla kaynak olmadığı için kitabı yazmaya karar vermiş. Bu konu için gerçekten çok güzel bir kaynak olmuş, iyi ki yazmış dedim hep okurken. Kitap genel olarak 3 kesime hitap ediyor. İlk bölüm çocuklukta duygusal ihmale uğramış insanlara; ikinci bölüm çocuklukta duygusal ihmale uğramış ve şu an çocuk sahibi olan, kendi yaşadığı şeyleri çocuğuna yaşatmak istemeyen ebeveynlere; ve son bölüm de bu konu üzerinde çalışan terapistlere. Çocukluğunda öyle veya böyle herhangi bir şekilde duygusal ihmale uğramamış insan sayısı sanıyorum ki çok azdır. Kitapta boşluk hissine neden olan tüm davranışlar anlatılmış ve bu tür davranışları uygulayan 12 tür ebeveyn türünden bahsedilmiş. Eminim kendi ebeveyninizde de bu 12 türden birkaçını veya en az birini görebilirsiniz. Bu muhtemelen onların seçimi değildi. Onlar da kendilerine ne gösterildiyse onu uygulamaya devam ettiler/ediyorlar. Amacımız tüm suçu onlara yüklemek ve kurban moduna girmek değil asla. Aksine geçmişte olanları tüm gerçekliğiyle kabul etmek ve şimdi bir yetişkin olarak üzerimize düşen sorumluluğu almak. Bu sorumluluk da tahmin edeceğiniz gibi kendimize yeniden ebeveynlik yapmak ve kendimizi iyileştirmek olacaktır. Unutmayın ki eğer bizde bir şeyler eksikse, depomuz boşsa çocuğumuza da bizde olmayan bir şeyi veremeyiz. O yüzden önce kendimizi iyileştirmeliyiz. Çocuk sahibi olmak istemesek dahi kendimiz için bunu yapmalıyız. Kendimizi iyileştirmeden geçen hayat bizi tatmin edemez. Boşluk hissine neden olan davranışları anladıktan sonra kendimize yeniden ebeveynlik yapmak yeterince iyileştirici olacaktır ve döngüleri kıracaktır. Kitapta kendimizi iyileştirmek için yeterli öz bakım rutini var. Hepsi detaylı şekilde anlatılmış. Her rutin için bir tablo verilmiş ve bir rutini yeterince edindiğimizden emin olduktan sonra diğerine geçmemiz öneriliyor. Örnek tablolar olarak şunları verebilirim: hayır diyebilme, yardım isteme, sevdiklerim ve sevmediklerim, egzersiz, öz disiplin, dinlenme ve rahatlama. Bunların hepsi şanslı insanların küçükken ebeveynlerinden edindiği beceriler. Yeterince şanslı değilsek eğer büyüyünce kendimiz edinmemiz gerekiyor. Kendimizi inşa etme işi zorlu bir yol olsa da adım adım, tuğla tuğla örülüp edinilen beceriler hayatımızda bize olanağüstü ödüller sunacaktır. O yüzden bu konu üzerinde çalışan herkesin pes etmeden yoluna devam etmesini isterim yalnızca. Hepsine değecek.

Boşluk HissiJonice Webb · Sola Unitas Yayınları · 20212,629 okunma

·

576 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Nur