Bir şeyin hayalini çok kuruyorsun ve hayat sana zorla bıraktırıyor bırakmam hevesim var desende bir noktada vazgeçiyorsun. Sonra seni arıyorlar gel diye kabul edildin diye gözlerin doluyor bir cümleye... Hani bırakmıştın istemeyi hani hevesin kalmamıştı? Bir şeyleri gerçekten bırakır mıyız gerçekleşmeyince? Sonrasında bize geldiğinde neden bu kadar geç kaldın lan demek yerine gözlerimiz mi dolar? Hesap sormak istesekte sakince durur muyuz o an? Oysa yıllarca beklemişsin umutlanmışsın hayalini kurmuşsun sonra yana yana vazgeçmişsin ağlaya ağlaya gitmişsin... Ama gelmiş o hayal sana. Şimdi ister kabul et ister etme önceden o seçenek yokken şuan var. Hayat bu kadar belkide... Bu kadar basit ya da ismi her neyse ben isimde sıfatta bulamıyorum artık.
Gözde PAMUKÇUOĞLU
·
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.