1961'de bir genç bir mühendis Süleymaniye'nin restorasyonuyla ilgili hesapları inceliyordu. "Tespitlerimiz dehşet verici; sizin bilginize müracaat etmek istiyoruz gelir misiniz?" dedi. Anlattıkları bir şey dehşet vericiydi. Medresesinin duvarlarının arasında boşluklar varmış; bu boşlukları doldurmak için çimento harç kullanmışlar. Bu genç mühendis hesap etmiş, kullanılan çimento miktarıyla yapılacak beton, bütün medresenin temelinden duvarına kadar her yerini onarmaya yetermiş. Yani gerekenin yüz misli çalınmış. Bu genç adam beni aldı, üç şerefeli minarelerden birinin birinci şerefesine kadar çıkardı. Bütün dünyada olan bir şeydir; taşlar eskir, çürür. Çürüyen taş çıkartılıp yerine sağlam bir taş konur. 1950'lerde bir Fransız mecmuasında "Restorasyonlarda Kullanılan Harç" diye bir yazı okumuştum. Bu harç donarken hacmini arttırıyor. Artan hacim miktarı öyle hesaplanıyor ki, duvarın içerisine konan yeni taş sağındaki ve solundaki taşlar ne kadar yük taşıyorsa o taş da o kadar yükü taşıyor. Biliyor musunuz, Süleymaniye'de değiştirildi diyerek parası alınmış taşların arasından baktığınız zaman dışarısı gözüküyordu. Medeniyetimizin en önemli eserine karşı davranış bu.
Sayfa 128Kitabı okudu
26 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.