Bu kitap lanetli olmalı..
Bu kitabı iki hafta önce elime aldım ama bir türlü okumaya başlayamadım. Hep bölündüm sonra da hevesim kalmadığımdan kendimi manga seline bıraktım. Bu kitaba daha önce de başlama kararı almıştım ama olmamıştı. Bugün itibariyle laneti bozmuş oldum.
Önce yazardan bahsedecek olursak 
Panait Istrati ' in okuduğum ilk kitabı. Kendisi bana 
Yaşar Kemal i anımsattı. Hatta bugün kitap hakkında konuşurken birine bu cümleyi kurdum: Romanya' nın Yaşar Kemal' i gibi.. Lakin insanlar Panait Istrati i daha çok 
Maksim Gorki ile bağdaştırmışlar. Ona Balkanların Maksim Gorki' si diyorlarmış.
Mısır'ı, Lübnan'ı, Suriye'yi gezmiş. Bu dönemde, bulduğu bir sözlük sayesinde Fransızca öğrenmiş ve 1921 yılında, Fransa'nın Nice kentine giderken, yalnızlığı dolayısıyla intihar girişiminde bulunmuş..
İlk kitabı Kira Kiralina imiş. Bu kitap da ilgimi çeken kitaplardan, sürekli karşıma çıktığından okuma listeme eklemiştim.
Kitabı özetlersek, zor şartların olduğu Romanya topraklarında açlık, fakirlik, ekonomik eşitsizliklere ve sosyal ikileme değinmektedir. Bu bağlamlar insanı nasıl etkiler. Kitabın başında şöyle bir cümle kuruluyor:
"Düş, düşünce, göğe yükseliş ve açlık, Baragan' da, yani suyu erişilmez derinliklerinde saklayan, dikenlerin dışında hiçbir şeyin ayak basmadığı bu uçsuz bucaksız topraklarda doğmuş insanı ciddileştirir." ( sayfa 2)
Kitapta, ekonomik eşitsizlik konusunda ne yapsak düzelir konusuna da şöyle bir yanıt veriyor:
"Buna karşın başımız dertten kurtulmazdı, bu dünyada çok uğraşıp didinmeye değmezdi, çalışmak insanı hiçbir yere götürmezdi çünkü."( sayfa 10)
Bu cümleye bütünüyle katılmamakla birlikte haklı olduğu kısımlar da yok değil. Gerçekten şu an öyle bi çizgideyiz ki bazen çok çalışsak bile karşılığını alamıyoruz ama bu çok çalışmamak için bi engel olmamalı. Yine de her şeye rağmen elimizden geleni yapmalıyız.
Kitabın arkasında; "Ağır yaşam koşulları, modern devletle iç içe geçmiş ortaçağ kalıntısı, toprak ağalığı ve tabii isyan, kozasını kırıp çıkmak isteyen bir yoksul gencin coğrafyayla mücadelesine eşlik eder. " diye bir cümle yer almakta.
Bu da hemen aklımıza şu soruyu getiriyor:
Coğrafya kader midir?
Bu soruyu şöyle bi kenara koyup, düşüncelerimi paylaşmak istiyorum. Yirmili yaşların başındayım ama şimdiden yorulmuş hissediyorum. Asıl üzücü olan kısım ise benim değil herkesin böyle hissetmesi. Neden böyle yorulduk henüz bu kadar gençken?
Cümlelerimi hislerini paylaştığım karakterin sözü ile bitiriyorum:
" Başka çocukların gülüp eğlendiği yaşta böyle acıklı saatler yaşayan yüreğim artık dayanamaz olmuştu." (sayfa 107)
·
179 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.