Nesnelerden geriye yalnızca koca boşluklar ve bazen de ölü insanlar kalıyordu.
Ölümlü dünya,
Ölümlü insan...
En iyi şu günlerde anladık değil mi bunu?
Çaba harcadığımız birçok şeyin ne kadar anlamsız olduğunu, yanlış değerlere önem verdiğimizi, nesnelerin insanların önüne geçmemesi, insanların nesneleşmemesi gerektiğini...
Bir ayet: "Her nefis ölümü tadacaktır."
Yaşayan bütün canlılar ölecek bir gün.
Peki ya nesneler?
Onlar da ölümlü mü?
Düşünsenize bir sabah kalkıyorsunuz ve evinizin kapısı ölmüş, yok.
Bir sabah kalkamıyorsunuz çünkü içinde olduğunuz "ev ölmüş."
İnsanları nesneleştiren bir çağda yaşıyoruz.
Bir bakıyorsunuz insan ölmüş: bir nesne ölmüş.
Çok güzel bir mesaj var:
"Nesneler olarak başka çaremiz kalmamıştı. İnsanlar bir daha asla nesnelerin yerine konmayacak."
Birbirinden bağımsız altı hikayeden oluşuyor eser. Ütopik, zihin dünyanızı zorlayacak hikayeler. Ana fikirleri sizi günlerce düşündürecek, "ben neden kendime bunu yaptım," dedirtecek bir eser.
Marx ve Engels'ten oldukça anlamlı bir alıntı ile başlıyor:
"İnsan çevresindeki koşullar tarafından biçimlendiriliyorsa bu koşulların insanca biçimlendirilmesi gerekir."
İlk varsayım doğru, peki ya ikincisi?
Nesneleştiriliyoruz peki ya bu nesneleştirme bize göre mi biçimlendiriliyor?
Ölüm...
İstesek de istemesek de hayatın birçok anında gerçekliğini hatırlatıyor bize.
Peki onu gözümüzden uzak tutmak,
Mezarlıklardan kaçmak,
Onları gözden ırak yerlere bırakmak,
Aynalardan uzak durmak bizi ölüm düşüncesinden korur mu?
Mümkün değil değil mi?
Hayatın kaçınılmaz gerçeğinin düşüncesinden bile kaçmak mümkün değil?
Ya mümkünse?
Cevabı olanca çarpıcılığıyla eserde bulabilirsiniz.
"... bu çağa ait olmayan düşüncelere dalmıştı." (s. 115)
Hangimiz bu çağa ait hissediyoruz ki?
Bedenimiz bu çağa ait değil.
Ruhumuz bu çağa ait değil.
Düşüncelerimiz bu çağa ait değil.
Çağa alışamamanın sancısını çekiyoruz en derinlerimizde.
Bu sancı bizi öldürecek, azar azar, her gece bir parçamızı götüre götüre...
Başlangıçta gözümü korkuttu eser.
Hatta ilk hikayesini okurken acaba eserin içine girmeyi başaramayacak mıyım, diye düşündüğüm de oldu. Ama "Kısırdöngü" ve "Nesneler" hikayelerini o kadar başarılı buldum ki şu an iyi ki okumuşum diyor ve uzun süre etkisinden çıkamayacağımı düşünüyorum.
"Saramago etkisi" diye bir şey var sanırım.
Okurken farklı bir ruh haline bürünüyor, okuduktan uzun süre sonra dahi etkisinden çıkamıyorsun.
Külliyatını bitirmek üzere çıktığım yolda bir kitabın sonuna daha gelmiş bulunuyorum.
Okuma sürecime eşlik eden ve süreçte beni motive eden 
Alev'e de buradan teşekkürü borç biliyorum.
İyi bir okurla okumanın verdiği motivasyonu çok az şey veriyor şu dünyada.
"Saramago etkisi"ni en derinden hissettiğiniz kitaplardan biri olacak.
Duyguyla, keyifle...
Ah incelemelere kıymet vermeyen şu uygulama...
Seninle okumak büyük bir zevkti...
“Her birey en uygun zamana ,en uygun aileye ve mekana gelir,aslolan hatırlamaktır “der Rasyonalist Filozoflar.Saramago çok sevdiğim bir yazar,incelemenizin incelikleri kelimelerin anlam yükünün ötesinde.Okuma listeme eklendi.👍
"Bir sabah kalkıyosun ve evin kapısı ölmüş "
İnceleme için hafızanıza sağlık 🌹
İncelemeniz Saramago'nun yine harika bir eser ortaya koymuş olduğunun göstergesidir diye düşünüyorum. Serisini bitirmek benim de hedefim ama keşke bu kadar pahalı olmasa ☺️
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.