"Dinle! Sana sevmenin ne olmadığını söyleyeceğim önce. Ne olduğunu sonra anlayacaksın. Dinle! Sevmek alışveriş değildir,geometri değildir, aritmetik değildir. En değerli şeydir belki ama karşılığında hiçbir şey alınmaz. Karşılıksız bir çeke atılmış kuru bir imza değildir sevmek. İskambil kâğıdı değildir, zar değildir, bir dilim değildir. Hesap pusulası değildir sevmek. Sevginin bedeli yine sevgiyle ödenir, altınla değil. Sevilmekse; sevmenin mükâfatıdır ancak, karşılığı değil. Bir sevgiye eş,bir başka sevgi olamaz. Çünkü her sevgi birbirinden büyüktür. Sevgi tartılamaz, sevgi ölçülemez. Sevgi; gram değildir, mesafe değildir. Derinlik sanırsınız, yüksekliktir o. Sevgi; dudak değildir, göz değildir, saç değildir. Sandalye değildir sevgi, yatak değildir, çarşaf değildir. İçki değildir, içemezsiniz fakat her şeyden güzeldir sarhoşluğu. Geçip karşısına seyredemezsiniz; manzara değildir, tablo değildir, heykel değildir. Okuyamazsınız kitap değildir. Bilmece değildir, çözemezsiniz. İsteseniz de içinizden atamazsınız. Kan değildir, kesip damarınızı akıtamazsınız. Siz ağladıkça o güçlenir içinizde. Akmaz, gözyaşı değildir. Kuş değildir, uçmaz; çiçek değildir, koklanmaz. Bitmez çile değildir. Ne desen o değildir sevmek…" Bunca içselleşmiş satırlardan sonra kitabı size nasıl tarif ederim bilmiyorum ama en azından siz okuyucular O'na hakimsiniz ve ben bir nebze olsun kolaylıkla satırlara dökeceğim hissettiklerimi. Şiirler, yazılan mektuplar çok çarpıcı olmamasına rağmen her gece bir kısmını okuması insana huzur veren kitap Aşka Dair Nesirler. İnsanı hayrete düşüren aşk ve bağlılıkla yazılmış bir kitap. Baş kısmında şairin sevdiği kadına (Mihriban’a) yazdığı şiirler olan kitap, sonunda yine sevdiği kadına yazdığı mektuplarla bitirilmiş. Sanki okurlara Ümit Yaşar Oğuzcan’da Mihriban sevgisi ile doğup Mihriban sevgisi ile öldüğünü anlatıyor. Mihriban’a yazdığı mektuplarında “Yemin ediyorum, seni her geçen yıl daha çok seveceğim Mihriban.” ve “Sen hükmedemediğim kaderimsin benim, silemediğim alın yazımsın.” derken de Mihriban’a duyduğu sonsuz güven ve bağlılığını yaşatıyor okura. Aşk hayatı bildiğimiz ya da öğreneceğimiz gibi diyelim hadi... Ya yaşadığı travma, talihsizlikler ve rahatsızlıklar onu nasıl bir yaşama mecbur kılmış biliyor muyuz? Daha küçük yaşlarda başına gelmeyen kalmamış, birçok kez hastalıklarla cebelleşmiş ve büyüyüp bunca travmanın sonucunda hep başarısız intihar girişimleri olmuş. Aslında iyi ki başarısız diyebiliriz lakin yapmış olduğu bunca girişimden sonra oğlunun da buna şahit olmasıyla birlikte onda oluşan travma çok daha büyük olsa gerek. Oğlu Vedat'ın "Baba, öyle intihar edilmez!" notundan sonra kendisini Galata Kulesi'nden atarak canına kıyması yaşanacak en büyük travma olmalı... "6 Haziran 1973 Pırıl pırl bir yaz günüydü Aydınlıktı, güzeldi dünya Bir adam düştü o gün Galata Kulesinden Kendini bir anda bıraktı boşluğa Ömrünün baharında Bütün umutlarıyla birlikte Paramparça oldu Bir adam düştü Galata Kulesinden Bu adam benim oğlumdu Gencecikti Vedat Işıl ışıldı gözleri İçi Bütün insanlar için sevgiyle doluydu Çıktı apansız o dönülmez yolculuğa Kendini bir anda bıraktı boşluğa Söndü güneş, karardı yeryüzü bütün Zaman durdu Bir adam düştü Galata Kulesinden Bu adam benim oğlumdu Açarken ufkunda güller alevden Çıktı, her günkü gibi gülerek evden Kimseye belli etmedi içindeki yangını Yürüdü, kendinden emin Sonsuzluğa doğru Galata Kulesinde bekliyordu ecel Bir fincan kahve, bir kadeh konyak Ölüm yolcusunun son arzusuydu buydu Bir adam düştü Galata Kulesinden Bu adam benim oğlumdu Küçücüktü bir zaman Kucağıma alır ninniler söylerdim ona Uyu oğlum, uyu oğlum, ninni Bir daha uyanmamak üzere uyudu Vedat 6 Haziran 1973 Galata Kulesinden bir adam attı kendini Bu nankör insanlara Bu kalleş dünyaya inat Şimdi yine bir ninni söylüyorum ona Uyan oğlum, uyan oğlum, uyan Vedat... "