9.1
902 Kişi
2.840
Okunma
972
Beğeni
42,4bin
Gösterim
277 sayfa ·
Tahmini okuma süresi: 7 sa. 51 dk.
Basım
Türkçe · Türkiye · Everest Yayınları · Kasım 2021 (İlk yayınlanma: 2004) · Karton kapak · 9789752895249
Diğer baskılar
Gelme diyecektim, geldim. İyi ettim geldiğine. Nerdeyiz? Bir şehir yanıyor, dikkat et. Tutuşabiliriz, işte ilk ateş gözlerine düştü, sonra dudaklarına, saçlarının arasına kıvılcımlar doldu ışıl ışıl.
Yanıyorsun, yanıyorum, yanıyoruz.
Aramakla yetinsek bunlar gelmeyecekti başımıza. Yine de memnunum. İyi ettin geldiğine. Taş olup kalmaktansa, ağaç olup yanmak iyi. Ellerini ver, ellerini. Öpüşmeye susadım. Tırnak uçlarından öpmeye başlayacağım seni. Titreme, yanıyorsun.
Ümit Yaşar Oğuzcan
Benzer Kitaplar
Kitap Fiyatları
Bkmkitap
₺24,00
Kargo bedava ve kapıda ödeme imkanı
Fidankitap
₺22,40
Hızlı ve güvenli kitap alışverişi
Ravza Kitap
₺28,00
Kapıda ödeme ve bedava kargo
DR
₺25,20
İdefix
₺27,20
Kitapyurdu
₺27,60
SEPETE EKLE
Puan ve İncelemeler
9.1
10 üzerinden
902 Puan · 144 İnceleme
276 syf.
·
4 günde
·
Puan vermedi
Çok mu anlam yüklüyorum bu tarz kitaplara diye düşünüyorum bazen?
Bu tarz kitapları okurken ister istemez aralanıyor yüreğimin kapıları ve o aralığı fırsat belleyen satırlar, savunmasız yakaladıkları yüreğime hoyratça saldırıyorlar... :)
Her okuduğum satırda acaba kaç sevdalı yüreğin hislerinin telafuzu olmuştur ve kaç, yüreği yaralıya merhem olmuştur bu satırlar diye düşündürdü bana yazarımız. Kim bilir belki de hiç aşkı yaşamamış kaç okuyucuyu heyecanlandırmıştır...
Şiirler ve mektuplardan oluşan iki bölümden oluşuyor kitabımız. ilk kez Ümit Yaşar kitabı okudum ve hem şiirler hem de mektuplar bölümünde "Ah be Ümit ağabey böylesi sevmek kaldı mı acaba?" diye sormadan edemedim.
Sonra dedim ki ; sevmek kendini keşfetmekmiş diyor Ümit ağabeyimiz,
bütün güzel şeyler keşfedilmeyi beklemiyor mu zaten?
Kendini aşkına adamış bir adamın yüreğindekilerin kıyıya vurmuş halidir bu kitap. Sevenin sevdiğine dil dökümüdür.
Son olarak sevginin/ sevmenin ne "olmadığı" üzerinden aslında ne "olduğunu" anlatan bir alıntıyı da bırakıyorum buraya...
" Sevgi tartılamaz, sevgi ölçülemez. Sevgi; gram değildir, mesafe değildir. Derinlik sanırsınız, yüksekliktir o. Sevgi; dudak değildir, göz değildir, saç değildir. Sandalye değildir sevgi, yatak değildir, çarşaf değildir. İçki değildir, içemezsiniz fakat her şeyden güzeldir sarhoşluğu. Geçip karşısına seyredemezsiniz, manzara değildir, tablo değildir, heykel değildir. Okuyamazsınız, kitap değildir. Bilmece değildir, çözemezsiniz. İstesenizde içinizden atamazsınız, kan değildir, kesip damarınızı akıtamazsınız. Siz ağladıkça o güçlenir içinizde. Akmaz, gözyaşı değildir. Kuş değildir uçmaz, çiçek değildir koklanmaz. Bitmez, çile değildir. Ne desen o değildir sevmek. "
Okuyacaklarıma Ekle
276 syf.
·
Beğendi
Şiir nispeten uzak olduğum bir kulvar edebiyatta her ne kadar son zamanlarda ilgim artmış olsa da. Bunu da şuna bağlıyorum: biz insanlar, düz bir çizgi üzerinde yol aldığımızı sanıyor olsak da, bu çizgi üzerinde süreç içinde kırılmalar meydana gelir ve çoğu zaman farkında bile olmadan ya da üzerinden çok uzun zaman geçmeden bu kırılmaların farkına bile varmayız. Bir gün, bizi de sürükleyerek akıp geçen hayatın kenarına kısa süreli bile olsa çıktığımızda, dönüp geçmişe bakarız ve o an fark ederiz ki, eski ben ile yeni ben bambaşkadır! Sanki yer yarılmış, daha doğru ifadeyle yer billurlaşmış ve ayaklarımızın altında eski ben, şimdiki bene bakmaktadır, şimdiki ben de ona... Bu travmatik ve trajik durum, insan ruhunu cendereye alarak, ona sık sık dünden bugüne davranışlarının muhasebesini yapmaya zorlar. Bu da bir kimlik karmaşasına sebebiyet verir: Ben kimim?
Aşkı da bu açıdan ele alabiliriz pekala, çünkü aşık olmadan önceki halimiz ile aşık olan halimiz birbirinden çoğu zaman bambaşkadır. En mantıklı insanı bile aşk, mantıksız kılabilir ya da en realist insanı bir romantik ruh haline büründürebilir. Zaten aşkın olayı da tam olarak budur: ayaklarınızın altındaki toprakta çöküntüler oluşturup sizi içine düşürmek. Düştüğünüz bu yerde bulunduğunuz, uzunluğu kişiden kişiye değişen süre zarfında, gerçek hayattan kopuk olduğunuz için mantıklı ya da realist olduğunuzda size uzak gelen kararları aldırır, aklınızdan hiç geçmeyeceğiniz tercihleri yaptırarak hayatınızda değişiklikler meydana getirir. Schopenhauer ya da evrimsel açıdan yaklaşılacak olursa, kör istencin ya da soyun devamı için bunlar yaşanır. Tabi, aşık olup da çocuk yapmayan çiftleri düşünecek olursak, insan denilen ne olduğunu en başta kendisinin bile anlayamadığı canlının kör istence ya da evrime bir çalım atarak büyük bir soru işaretini büyük bir bomba olarak onların ortasına bıraktığını da düşünebiliriz.
Bilimsel terminolojide soyut her şeyi somuta indirgeyerek açıklamaya çalışmak temel olduğundan dolayı aşkı birtakım hormonlarla açıklamak revaçtadır. Bunların aksini iddia ederek sahte bilimci bir tavır tanınacak değilim, ben sadece birtakım hormonlar salgılandığı için aşk diye adlandırılan duygu durumunu yaşadığımıza fazla odaklanırken olayın indirgenemez bir boyutunun da olabileceği ihtimalini es geçtiğimizi söyleyeceğim. Mesela herkes hayatının bir anında aşık olur, ancak kimisi aşıkken şiir yazar, beste yapar, oldukça yaratıcı sürprizler planlar ya da oturur sadece ağlar. Ancak benim odaklanmak istediğim husus sanatsal boyutu. Tabi ki, bir Antik Yunanlı gibi bu durumdaki insanların esinlerini Musalar'dan aldığını iddia etmeyeceğim, buna karşın bu esinleri salt hormonlara ya da sinirsel aktivitelere de indirgeyebileceğimizi de söyleyemeyeceğim. Eğer böyle ise, gerekli teçhizatlar ve imkanlar çerçevesinde herhangi bir insana hormon takviyesi yapılıp ve uygun sinirsel aktiviteler düzenlendiğinde, bu insandan bir Goethe ya da bir Charles Baudelaire ya da incelemesini yapmakta olduğum Ümit Yaşar Oğuzcan yaratabiliriz demek olur, yani bu isimlerin ortaya çıkardığı eserleri olduğu gibi ya da çok benzer şekilde üretmesi beklenmelidir. Bilmiyorum belki gelecekte bu da yapılır ama henüz bilim bu kadar ilerlemedi. Ben burada kısaca şunu anlatmak istiyorum, bilim yolumuzu aydınlatan bir nevi Prometheus'un Tanrılardan çaldığı bir ateş, ancak ona insana dair her bir zerreyi mükemmel derecede aydınlatmış şekilde bakmak hata olacaktır. Bilhassa sanatsal konularda…
İşte, ister hormonların bir ürünü olsun isterse Eros'un okunun ucunda bulunuyor olsun, aşk, sanatsal aktivitenin ilk hareket ettiricisine verilmiş bir isimdir en başta zannımca. Hal böyleyken onun gerçekten olup olmamasını bilim insanları deney tüplerinde inceleye dursunlar, biz ufak da Ümit Yaşar Oğuzcan'ın dizelerine bakalım.
Aşk bir açıdan bir güç ilişkisi: iki taraf da sahip olmak ister, hem de farazi konuşalım, erkek kadına, kadının kendi bedeni ve ruhu üzerindeki hakkını bile gasp etmek ister, ve aynı şey kadın için de geçerli. Bu noktada 'ne tarafa baksam güç istencini görüyorum' diyerek aklıma gelen Nietzsche'yi de anmazsam olmaz. Tabi, her genelleme yanlıştır bu da dahil sözüne binaen, bu tonu düşük ya da çok az olan aşk ilişkileri de mevcuttur. Ümit Yaşar Oğuzcan'ın şu cümleleri bize, bu nadir rastlanan ilişkilerin anahtarını verebilir:
"Bütün insanlar aldanıyormuş, sürekli bir aldanmaymış yaşamak... Ne çıkar? Ben artık aldanmak istemiyorum ya! Sen ona bak... Onun için seni erişemeyeceğin bir yere çıkarmayacağım, olduğun gibi seviyorum seni. Olmanı istediğim gibi değil! Hiç olamayacağın gibi değil. Nerdeysen orda dur. Nasılsan öyle kal." (s.145/On Altıncı Mektup)
"Dudaklarından yalnız aşkın hazzını değil, dostluğun doyulmaz içkisini de içmeliyim ... Dudaklarım kurudu bak! Bir yudum su ver güzelliğinin pınarından. Acıktım dersem iyiliğinle doyur beni. Üşüyorsam; yalnız dostluğunun ateşinde ısınsın ellerim." (s.144/On Beşinci Mektup)
"Kadındın, ama önce insandın. Güzeldin, ama önce iyiydin." (s.133/On Üçüncü Mektup)
Öte yandan aşk, insanın Dionysos tarafı da diyebiliriz; her insan zaman zaman uçarılık yapmak ister, gerçeklik bağından sıyrılıp sanrılara kendini bırakmak, aklını bir an için kaybedip veya askıya alıp, bu durumun hazzını yaşamayı arzular. Benzer hisleri yüksek adrenalin barındıran aktivitelerde, tiyatro, sinema ya da bir kitapta da yaşayabiliriz. Yani aşk kavramını salt iki insanın birbirlerine duydukları bir ilişki boyutu olarak ele almak da çok doğru değildir. Akıl boyutunda az kalmanın da çok kalmanın da kendine göre zararları vardır. Az kalırsak, 21. yüzyılda yeni bir Ortaçağ yaşayabiliriz; çok kalırsak da robot olup çıkar, can sıkıntısının içine hapsoluruz ve can sıkıntısı ki insana en akla gelmeyecek şeyleri yaptırabilir; belki uzun süre boyunca her bir adımını mantıklı atmış bir adamdır çılgınlığa namzet kişimiz, ancak can sıkıntısı öyle derinden öyle sabırla birikir ki, hiç beklenmedik bir anda bir yanardağ gibi lavlarını dışarı püskürtür. Bu nedenle ölçüsünde yaşanan aşk, insanın dengesini sağlayan temel aktörlerden birini teşkil eder.
Tabi aşkın söz konusu olduğu yerde dengenin varlığı biraz kulağa garip geliyor, farkındayım, zira aşk bizi çoğu kez açılmayacak kapıların önünde saatler boyu beklemeye zorlar. Sanki bir sadist gibi bize en çok acı veren insanlara yöneltir, bu esnada gözümüzü kör eder ve yanımızdan geçip giden ve aslında birlikte yaşasak daha mutlu olabileceğimiz insanları fark etmememize neden olur. Aşkın bu haline yüzlerce satır örnek verilebilir. Ama ben burada bitireyim.
Aşk, insanın yalnızlık korkusuna verdiği bir isimdir. Üç beş saatlik ya da üç beş günlük bir yalnız başına kalma halinden bahsetmiyorum, ömür boyu yapayalnız kalmaktan, evinin duvarlarının dile gelmeye başladığı acıklı zor durumdan bahsediyorum. İnsan böyle kalmaktansa en sevmediği insanı bile yanında ister, sabahtan akşama kadar kavga da edecek olsa ister, şimdi her gün sokakta, apartmanda ya da ekranlarda sürekli kavga eden, birbirlerinden nefret eden çiftlere yeniden bakın, belki onlar birbirlerinin son çare olarak yanlarında istedikleri düşmanlarıdır.
"İçimde çalkalanan bir dünya
Kulaklarımda karanlığın uğultusu
Ve gözbebeklerimde korkuların en büyüğü
Bir büyük dünyada yalnız kalmak korkusu
Ölürsem korkudan öleceğim" (s.90)
Aslında daha uzun uzun aşk hakkında şeyler yazılabilir ama ben burada bitirmek istiyorum, yazının bütünlüğüne daha fazla zarar vermeden. Kapanışı da Ümit Yaşar Oğuzcan'dan yapayım:
"Güzelliğin bir şiir gibi yerleşmiş hafızama." (s.219)
"Güzelliğinin yağmuru altında yürüyorum günlerdir." (s.232)
Başta söyleyeceğimi unutkanlıktan şimdi söyleyeyim: Ümit Yaşar Oğuzcan'ı okurken, insanın hiç aklında yokken, tutup rastgele birine aşık olası gelir.
Keyifli okumalar..
Okuyacaklarıma Ekle
276 syf.
·
3 günde
·
Beğendi
·
8/10 puan
Bir alıntıya denk gelip, bu kitabı kesinlikle almalıyım demiştim. Beğenerek okudum gerçektende, belki de şuanki hisslerime ve düşüncelerime hitap ettiği içindir. Ümit yaşar oğuzcan diyor ki:
"Tarifi olmayan tek şeydir sensizlik", o kadar sensizim ki kitabın her bir kelimesi yüreğime dokunuyor..
Kısacası Kitap iki bölümden oluşuyor; başta şiirlerle ve sonrası yazılan ve sahibini bekleyen onca mektuplar..
Herkese hitap edebilcek bir kitap olduğunu düşünüyorum, okunmaya değer.
Okuyacaklarıma Ekle
277 syf.
·
4 günde
·
Beğendi
·
10/10 puan
Beni bir sen anladın…
Sevgili Ümit’im Yaşar’ım ömrümdeki yerini biliyorsun serbest şiirin en iyilerindensin tartışmasız.Ve bir serbest şiirci olarak da yerin bambaşka bende.Seni okumalara doyamadım.
Ne zaman melankoliye kapılsam dizelerinde ağlarken bulurdum kendimi.Hep sendeydi aradığım kelimeler.Ben ağlardım sen geçecek bile demezdin.Sende de geçmediğini bilirdim.Her acımı sende yaşadım dolu dolu.Aşkımı,özlemimi,ayrılık acımı en iyi sen anladın.Sen benim hem şair arkadaşım hem sırdaşımdın.Senin dizelerine sakladım gözyaşlarımı hep.
Bu kitapta şiirlerinden fazlası Mihriban’a yazdığı mektupları var.Ona duyduğu aşkını,arzularını,özlemini,kıskançlığını,ayrılık acısını öyle güzel anlatmış ki nerdeyse bütün mektuplarının bütün mısraları altı çizilesi.En azından benim gibi melankolikler için.Kıskançken,özlerken,kederliyken sanki beni tarif ediyordu.Mektuplarını okumak hem hüzünlü hem keyifliydi.Ve sizlere mektuplardaki altını çizdiğim bazı mısralardan aktaracağım:
“Beni hiç unutmayacaksan sev, usanmayacaksan sev. Birlikte yaşayacağımız her dakika ömrümüzün bir yılına bedel olmalı.O dakikaları hatıraların sonsuz mezarlığına gömeceksek hiç yaşamayalım.”
“İnanmak; seni düşündükçe söylediğim bir şarkı olmalı dudaklarımda.”
“Ağlıyorum, gidiyorsun. Ama sen gözyaşlarımı görmüyorsun ki! Ayrıldığımız yerde başlıyor,yıkıntım.”
“Ne seni unutabiliyorum, ne senden kalanları.”
“Seni kıskanıyorum,içimde gururdan eser yok artık.”
“Senin için zalim dediler, demek zulmün de bu kadar güzeli olurmuş, diye düşündüm. “
“ Seni bunca özlemesem; bunca sevemezdim ki!”
Zaten okuyacaksınız okuma vakti geldiğinde.Hayattaki her şey gibi okuyacağınız kitap da vaktine esirdir.Yüreğime saplanan birkaç dizesiyle incelememe son veriyorum.
Ümit Yaşar severlere sevgi ve saygılarımla…
İnsan çırpındıkça bir bataklığa saplanıyor
Yaşadıkça ölüme
Çaresiz olmak bir şey değil
Çaresizliğini kabullenmek zor geliyor insana…
Okuyacaklarıma Ekle
276 syf.
·
Beğendi
·
Puan vermedi
Aşka Dair Nesirler
Bir şeyi ne kadar çok seversem, o kadar korkuyorum sanırım anlatmaya, paylaşmaya. Onu birkaç cümleyle tanımlamaya çalışmak, bir yanından bahsederken diğer yanını unutmaya korkmak, çok sevince başına geliyor insanın. Bu kitap, Ümit Yaşar Oğuzcan'ın şiirleri bende tam da bu hisleri uyandırıyor.
Bu kitaptan, mektuplarından, şiirlerinden ne kadar bahsetmek istesem de çekiniyorum, kaçınıyorum. Bu duygu yüklerini daha kolay taşımaya başladığımda, burayı bu şiirlerle dolduracağım biliyorum.
Şimdi bana bir hatırlatma size de bir önizleme olması amacıyla buraya bir alıntı bırakıyorum. Umarım siz de çok beğenirsiniz de, burayı daha çok şiirlerle doldururum.
Şiirle kalın
Birinci mektup
"Ben seni düşünüyordum, çünkü geceydi."
...
"Elimi uzatsam tutabilirdim seni, öyle yakındın. Zamana kokun sinmişti. Belki de uzaktın, günlerce koşsam yetişemezdim sana. Zamana kokun sinmişti. Tuttum resmini indirdim duvardan.
Duvar ağlamaya başladı."
Okuyacaklarıma Ekle
Okurlar
Kadın
% 68.8
Erkek
% 31.3
0-12 Yaş
13-17 Yaş
18-24 Yaş
25-34 Yaş
35-44 Yaş
45-54 Yaş
55-64 Yaş
65+ Yaş
© 2022 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.19.52