Cesare Pavese'nin 1935 ile 1950 arasında tuttuğu günlüğü, daha doğrusu intiharına giden sürecini okuduğumuz eser.
Yoğun aforizmalar var eserde. Pavese'nin sanat eleştirilerini, siyasal mücadelelerini, entelektüel birikimini; çocukluğuna, kadınlara ve hayata dair görüşlerini, kırgınlıklarını görüyoruz daha çok. Okumak benim için oldukça yorucuydu. Melankolik olmasının yanı sıra dilini anlamak de yer yer zor olan bir eser. Okurken edebiyatla bu denli haşır neşir olması da onu bu kadar hassaslaştırmış olabilir mi diye düşünmeden edemedim. Ama aksine onu hayata bağlayan yegane unsur edebiyattı. O intiharı hep düşünmüş ve saplantı haline getirmiş biriydi. Her zaman ertelediği o düşünceyi okuyordum sanki. Günlüğüne yazmış olduğu son söz ise, "Sözler değil. Eylem. Artık yazmayacağım." şeklinde.
Ulaştığı başarıya, kazandığı ödüle rağmen yalnızlık onun yaşamına hakim olan duygu. Öyle ki, "Kendimi yalnız bırakmamak için bütün gece aynanın karşısında oturdum." gibi cümleler çokça yer alıyor.
Ülkesinin en büyük edebiyat ödülünü de almış birisi. Bu ödülden birkaç hafta sonra yaşamına son veriyor. "Asıl başarısız insan, büyük işleri gerçekleştirmeyen değil- bunu kim başarmıştır ki- bir yuva kurmak, bir dostluğu, bir kadınla mutlu bir ilişkiyi sürdürmek, ekmek parasını kazanmak gibi küçük şeylerde başarısızlık gösteren insandır. Başarısızlığın en acısı budur." demesi de kendi çalkantılı durumunu biraz açıklıyor aslında.
Yalnız hissetmesinin, kazandığı başarıların onu tatmin etmemesinin yanı sıra yaşamış olduğu manevi çöküntü onu intihara yaklaştıran bir diğer faktör. Yine onun cümlesiyle: "İntiharı düşünen bir insan için en kötü şey kendisini öldürmesi değil, bunu düşünüp yapmamasıdır. İntihar düşüncesine yol açan manevi çöküntü kadar aşağılık bir şey yoktur. Sorumluluk, vicdan, irade gelişigüzel yüzüp durur bu ölü denizde, sulara gömülse bile rasgele bir akıntıyla yeniden ortaya çıkar."
Cesare Pavese, yaşamı boyunca her ne kadar intiharı düşünmüş olsa da yaşama edebiyatla, en çok da şiirle tutunmuştur. Kendi deyimiyle onu bir şey yapan şey şiir. Yazılarını okurken yaşamaya, çalışmaya, umuda dair de çok şeyler görüyoruz. Yayıncısına gönderdiği bir mektupta: "Yaşanacak bir hayat var; binilecek bisikletler, arşınlanacak kaldırımlar ve keyif alınacak günbatımları. Kısacası doğa bizi çağırıyor saygıdeğer yayıncı, bizler de onun çağrısına uyuyoruz." yazması büyük bir tezatlık. Pavese kaybolmuşluğun uç noktalarındaydı her zaman.
Yaşama UğraşıCesare Pavese · Can Yayınları · 20212,033 okunma
·
2 artı 1'leme
·
991 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.
