Hiç Tarzım Değildi
"Unutmanın utanılacak bir şey olduğunu kim söylemiş ki? Unutmak kadar büyük bir keyif yok. Kayıp zamanı geri getirecek bir şey varsa eksik kalsın."
"Dünyada savaşa hiç bitmiyor ve sonu gelmiyor istekler dünyayı sardıkça insanlar basitleşiyor daha yoksullaşıyor ve nihayetinde yok oluyorlar."
Kitabı o kadar zor bitirdim ki anlatamam. Kore, Çin, Japon edebiyatı Uzak Doğu romanlarını ne zaman okusam, bir şans vermek istesem hep bir hüsranla sonuçlanıyor. Yine bunların içinde Japon edebiyatı biraz daha iyi diyebilirim. Edebi yönü ağır basan, ağdalı anlatımı seven benim için çok durağandı. Yine çok merak ederek başladım. Bir şans vereyim dedim. Ama yok Uzak Doğu tarafını tamamen kapattım artık 
Yaşamak aynı hüsrana uğramış, bu dümdüz anlatımın neyini okudu bu kadar insan demiştim. Ben "Sanat için sanat" görüşünü savunan yazarları olumayı daha çok seviyorum. Mesela Marcel Proust çok sanatsal, edebi bir anlatımı var . Adamın tarzına aşığım resmen. Nermin Yıldırım da keza öyle.
Konusu güzel ama kurgu oturmamıs bence . Manken, prangalarından kurtulmaya çalışan Jini'nin ailesinden, kocasından bütün bağlarını koparıp kaybolmak isteyen bir insanın hikayesi. Benim sevmediğim yönü, Jini kaybolmuş mu ölmüş mü belli değil. Kitapta hiç isim yok hep lakap kullanilmiş. O yüzden kimin kim olduğu belli değil. Arka kapak yazısı ne kadar cazip ise , içerik bana o kadar yavan geldi. Ya da şöyle diyebiliriz, Fransız Edebiyatı, dünya ve Türk klasikleri okumayı seven birisinin hiç tarzına uygun değildi.
·
134 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.