Herkese merhaba. Mavi Saçlı Kız kitabıyla geldim bugün. Kitapta Burçak’ın günlüğünden 1993-1995 yıllarına ait kısımlar daha fazlaydı. Yeri geldi yazdığı günlük yazılarını okudum. Yeri geldi her yaşındaki anıları ve gittiği yerlerdeki anıları okuyup fotoğraflarını gördüm. Yeri geldi ailesinin onun için yazdığı şiirleri ve düşünceleri okudum. Çok farklı bir duyguydu bu kitabı okumak benim için. Anladığım kadarıyla 1979 doğumlu bir kız 1990’dan beri günlük tutmaya başlıyor. Son günlüğünü 1995’te yazmış. 15-16 yaşlarında hayata gözlerini yummuş. 1996 yılına ait bir yazı kitapta göremiyoruz , 1996’ya dair gördüğümüz tek şey babasının şiiri oluyor.
“Kalk gel
Hangi uzak yerdeysen
Erimeden karlar
Gel
Gör
Daldaki beyazını
Soğuğunu
Havanın
Duy
Sesini yağanın
Havadaki
Sessizliğin
Sensizliğini
Karlar erimeden
Kalk gel…”
-28.12.1996
Burçak’ın çoğu fotoğrafını gördüğümde sanki 20’li yaşlarda bir kız görüyordum. 14 yaşında değil de 24’dü sanki. Belki de yaşadığı şeyler , hayatındaki zorluklar onu böyle bir kız yapmıştı.
Başka birinin günlüğünü okumak her zaman farklı hissettiriyor. Çünkü başka birinin kafasından her geçeni okuyoruz. Benzer duyguları eski günlüklerimi okurken de hissediyorum , günlüğü o zamanlar yazan Sude ile günlüğü yıllar sonra okuyan Sude farklı biri oluyor.
Burçak'ın bu yolculuğunu okurken oldukça etkilendim. Her şeye rağmen Burçak’ın hayata tutunma çabası , insanların Burçak’a desteği ve kampanyaları … Burçak’ın umutlu yazılarını okudukça sanki hayata veda etmeyecek gibi hissettim, sonunun farklı olmasını istedim. Bir gün kitap yazarsa çok okunmasını istemişti. Çok okunan kitapların yazarları ölüdür diye düşünüyordu. Burçak’ın da kitabı çok okundu, keşke hayatta olup görseydi. “Kanseri yendim , başardım , bu da kitabım” dediğini görmek isterdim.
“Zaten bazen kendime benzetiyorum onu, keşke yaşasaymış. Ama belki de yaşasaydı bu kadar çok okunmazdı ya da basılmazdı.”
-Sayfa 73
Kitabı okurken sanki sayfayı her çevirdiğimde Burçak’ın yaşadığı diğer gününe dair yazı okuyacaktım. Sanki hayat hep devam edecek gibi hissediyor insan. Son sayfaya kadar flörtlerinden , neleri sevdiğinden bahsettiği için ölüm yok gibiydi. Sayfayı bir çevirdim:
“Onun ise hiçbir şeyden haberi yoktu. Biz yine de 9 Eylül Üniversitesi'nde kan ve trombosit tedavisine devam ettik, bir fazla nefesin umuduyla ... Tam bir ay sonra, 11 mayıs 1995'te, on altıncı doğum gününe dört gün kala (ailesinden kimsenin ölümünü görmeden ...), mavi saçlarıyla, sonsuzluğa kavuştu.”
-Sayfa 277
Bu satırları okurken çok ağladım. Bazen şunu düşünüyorum, kitapta da bunu gördüm: Sevdiklerimize değer veriyoruz , onlarla vakit geçirmeye çalışıyoruz ya da tartışıyoruz. Bir saniye sonra yanımızda olup olmayacağı belli değil, bunu aklımıza bile getirmiyoruz. Bazen kalp kırıyoruz. Sevdiklerimizle geçirdiğimiz her dakikanın kıymetini bilmek lazım. Burçak’ın bu kadar umutlu olması ve yaşam sevinci beni oldukça etkiledi. Günlük hayatın telaşından , akademik hedeflerden yaşamın ne kadar güzel olduğunu ve bunun tadını çıkartıp mutlu olmayı unutuyoruz. Şimdi bu yazıyı okurken bir nefes alın ve kendi hayatınızda mutlu olmaya çalışın, gülümseyin. Her an zaman geçiyor. Bize ayrılan zaman , ne zaman bitecek bilinmez.
Burçak’ın cesareti de beni etkiledi. Gitmek istediği yerlere gitmeye çalışmış. Yeri gelmiş asi bir kız olmuş yeri gelmiş aşık bir kız… Sevdiğine sevdiğini söylemekten çekinmemiş , sevmekten korkmamış. Bir sürü güzel anı biriktirmiş. Hatta bu anıların yoğunluğu nedeniyle sanki 10 yıllık bir yazı okumuşum sandım. Bu cesaretini taktir etmek lazım, mutlu olmak için de savaşmış. Hastalığı için de savaşmış. İyimser yazılarını gördükçe iyi ki böyle biri geçmiş bu dünyadan diye düşündüm:
“Etraf hiç de romantik değil. Kimse romantikliği yaşamıyor ki. Çünkü romantikliği yaşamaya vakitleri , hatta düşünmeye bile vakitleri yok. Ben de hayal kurarak romantiğim. Yani yaşamıyorum. Sadece hayal. Ama olsun, hiç ümitsiz değilim.”
-Sayfa 62
Burçak’ın 5 yılda yaşadıklarını ve kafasının içinden geçenleri okuduğum için benim arkadaşım gibiydi. Onun beni anlamasına gerek yok , ben onu tanıyıp anlıyordum. Kitap bittiğinde bir arkadaşımı kaybettim…
“Her şeyi sevmek istiyorum.Yaşamak, gerçekten her şeyi yaşamak , hayatı yaşamak , hayattan zevk almak istiyorum . Çılgın , özgür , mutlu olmak istiyorum.”
-Sayfa 245
Kitabı önerir miyim ? Hayat bakış açınızı değiştirebilecek, size dokunacak bir kitap Mavi Saçlı Kız. Bu tarz kitaplar sayesinde sinirli ve aksi yanımı törpüledim, hayatta mutlu olmanın önemini anladım. ‘Kız Kardeşim İçin’ kitabı da bende böyle bir etki yaratmıştı. Dönem dönem böyle kitaplar karşıma çıkması iyi oluyor. Yaptıklarımı ve nelerden ne kadar mutlu olduğumu sorguluyorum. Bunlar haricinde neden okumanızı öneriyorum ? Burçak bu yolculuğun sonunu bilmiyordu, kimse bilemezdi. Mücadelesini ve umudunu okumak size iyi gelebilir. Mücadele ederken bazen pes edip ölmek istiyor , bazen ölmemek için çırpınıp yaşama tutunuyor. Kitabın sonunda Burçak ölüyor. Şimdi uzaklaşıp kitaba bir bakalım. Hayat da böyle değil midir ? Bir gün çok çabalayıp yaşama tutunuruz, mutluyuzdur. Bir gün her şey üst üste gelir ‘ölelim de bitsin , çok yorulduk’ deriz. Her şey bir gün bitecek ve öleceğiz. Geriye dokunduğumuz hayatlar , yaptığımız iyilikler ve mücadelemiz kalacak. Bu sebeple bu kitap tam anlamıyla bir yaşam kitabı olmuş. Sadece bir günce değil…
Bu hayattan bir Burçak geçti. Keşke bizlerle olup iyimser ve umutlu yazılarını , yaşam enerjisini okusaydık. İyi ki Burçak’ı okuyup tanıdım. İyi ki bizlere duygularını anlattı. İyi ki bizlere dokundu. İyi ki bu kitabı okumuşum , 2022’de okuduğum ve sevdiğim kitaplar arasına girdi.
Bu kitap 1997’de basılmış ancak ben 20. yıl dönümü olan 2017’de basılan 5000 nüshasından birini okudum. Bu özel nüshaya denk gelirseniz okumayı ihmal etmeyin.
Okuyanlar neler düşünüyor ? Yorumlarda buluşalım.
Mavi Saçlı Kız 20 Yaşında 
Burçak Çerezcioğlu
·
135 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.