Sapasağlam ördüğüm duvarlarımın yıkıldığı tek an, yalnızlığıma esir düşüp, bir kitap karakterini ağladığım zamanlardı. Çünkü biliyordum ki kelimeler bazen hayatın aynası olurdu, hayal gücü deyip geçmek anlamsız gelirdi. Bu dünyada adını bile duymadığınız, yüzüne hiç görmediğiniz, belki de ömrünüzde hiç rastlamadığınız, tanımadığınız bir insanla aynı acıları paylaştığınız tek yer yarım kalmış bir kitap satırı olabilirdi. Parmaklarınızın dokunduğu buruk harfler, gözlerinizin değdiği birkaç satır... Gerçekte yapayalnız olabilirdiniz ancak bir kitap sizi bir dünya yabancı insanla aynı durakta buluşturur, kalbinizi aynı duygularla titretir, birbirinize hiç dokunmadığınız halde sımsıkı sarılmanızı sağlardı.
Sayfa 50Kitabı okuyor
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.