Okuduğum kitaplar bende genellikle gerek sonları, gerek kafamda bıraktığı "Yazar bu kitabı yazarken beni mi izledi?" düşüncesiyle bende psikolojik hasar bırakır ve Şato kendimle özdeşleştirdiğim için sonu bende travma yaratan bir kitap.
Konusunu düşünürken de, alıntıları defterime kaydederken de bu kitapla tanışma fırsatına sahip olmaktan zevk duysam da Şato sonsuzluğuyla beni hep Kafka'ya karşı kırgın bırakacak. Bazı mesajlar bazı dönemlerde alınmamalı sanırım.
Ancak kitabı okurken şunu da fark ettim; okurken kitabı durmadan çiziyor, kıvırıyordum. Anladım ki kitapta bir izim olsun istiyorum. Belki se okuduğum dönemde zihnimin bana Klamm'ın K'ya davrandığı gibi davrandığı içindir.
