İşte ölümüne sevda...İşte Ebû Bekirce sevgi...İşte gerçek muhabbet...
"Dağdan aşağı inip Yesrib'e doğru yola koyulduklarında Hz. Ebû Bekir, bir öne geçiyor, bir arkaya, bir sağa geçiyor, bir sola, bir türlü yerinde durmuyor, duramıyor; Efendimiz'in (s.a.v.) etrafında halkalar çizerek yürüyordu. Efendimiz (s.a.v.) Hz. Ebû Bekir'in bu yürüyüşüne bir anlam veremiyor ve soruyordu: "Ey Ebû Bekir! Neden yanımda yürümüyorsun da etrafımda halkalar çizip duruyorsun? Senin yerin benim sağım iken seni böyle yürümeye iten şey nedir?" Hz. Ebû Bekir diyor ki: "Ya Resulullah! Düşünüyorum ve diyorum ki ya birden Sana önden bir saldırı olsa hemen önüne geçiyorum, Sana değil bana gelsin diye...Sonra ya arkadan saldırı olsa diye düşünüyor, arkana geçiyorum. Ya sağdan ya soldan olsa deyip sağa sola geçiyorum. Sana bir şey olmasın da bana olsun diye böyle yürüyorum." Bu sözleri karşısında Efendimiz (s.a.v.) çok duygulanıyor, gözleri doluyor ve diyor ki: "Beni çok mu seviyorsun ey Ebû Bekir?" Hz. Ebû Bekir: "Evet ya Resulullah! Çok hemde çok seviyorum. Öyle ki senin için gözümü kırpmadan ölecek kadar seni seviyorum."diyordu. Efendimiz (s.a.v.) daha da duygulanıyor: "Ey Ebû Bekir! Şimdi sen benim yerime ölür müsün, ölümü göze alabilir misin?" diye soruyor. Hz. Ebû Bekir en ufak bir tereddüte kapılmadan "Evet, yâ Resulullah! Senin için seve seve ölürüm." diyordu. Efendimiz (s.a.v.) ailesini ve yakınlarını ona hatırlatarak: "Peki neden benim için ölümü göze alırsın?" diye soruyor. Bu soru üzerine Hz. Ebû Bekir diyor ki: "Yâ Resulullah! Eğer ben ölürsem sadece babam Ebû Kuhâfe'nin evi ağlar. Ama Sen ölürsen, sana bir şey olursa bu ümmet ağlar, bu din ağlar, varlık âleminin tamamı ağlar. Sen değil, ben senin yolunda ölmeliyim."
··
839 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.