Okumadan Hissedemezsiniz!
Dalgalar Ve 'dalgalar '
Woolf’un dünyasına ‘Dalgalar’ ile adım atışım her ne kadar ilk 100 sayfada ‘doğru kitapla başlamadım’ dedirtse de, eserin yapraklarını her çevirişimde bir başka Woolf’la tanıştığım gibi bir başka ‘ben’le de tanıştım. Dalgalar içimdeki ‘dalgaları’ görmemi sağladı, duymamı sağladı, hissetmemi ve anlamamı sağladı. Ve ben YANILDIM. Büyük yanıldım. 20. yüzyılın en önemli modernist yazarlarından biri olarak kabul gören Woolf’u okumak başka anlamak bambaşka bir durum itiraf etmeliyim.
Dalgalar, yazarın pek meşhur ‘bilinçakışı’ tekniği ile kaleme alınmış eserlerinden biri. Eser karakterlerin, her bölümde içinde bulundukları an hakkında yaşanılmış ve hissedilmiş gerçekleri, soyut evrenlerinde kendi iç sesleriyle anlattıkları metinler şeklinde ilerliyor. Bir günün dönencesi ile başlayan eser gün sonuna kadar ilerlerken insan ömrü günlere çalan dalgaları simgeliyor.
“ Güneş henüz doğmamıştı .” 5 s.
…
“ Artık güneş batmıştı .” 206 s.
Woolf, günün dalgalara vuran yansımaları ile insanın yaşam evrelerini (çocukluk, gençlik, yaşlılık) dalgaların ritmi ile özdeşleştiriyor. Okuyucusuna, yaşamın tek düze gidişatını bu döngü içerisinde tüm detaylara yer vererek somut evrenin soyut kapılarını aralıyor. Soyut kapılar detayları güzelleştirmekle kalmıyor, detayları çoğaltıyor, detayları anlamlaştırıyor, detayları soyut evrene değerli kılıyor. Bu karmaşık gerçeklik dışarıdaki okuyucunun hangi yılda, hangi şartlarda, hangi bakış açısıyla olursa olsun şimdiki anına farkındalık kazandırıyor. Anlaşılması zor gelse de betimlemeler metnin bütünüyle ele alındığında okurun dünyasında dalgaları harekete geçirdiği açıkça görülüyor.
Ve şöyle diyor yazar;
‘Hayat gelir; hayat gider; biz hayatı biçimlendiririz.’
Ve sonsuz haklılık payını armağan ediyor okur bilmem kaçıncı kez daha yazara. Ve evet yine evet! Hayat akar, hayat durur ve biz tam ortasında ya su ile yıkanan oluruz ya su ile akan.
Ah, şu malum karakterlerimize geri dönüp birkaç söz eklemeden geçemeyeceğim. Karakterlerin gerçek hayatla benzerliği, bazen okurun kendini kaptırıp karakterleri tek bir karakter (birey) olarak algılamamızı sağlaması ne kadar kafamızın karışmasına yol açsa da haddim olmasa da büyük ustalık.
Karakterlerimizin güneşin gökyüzündeki hareketleri ile anlatılan yaşamları ne kadar hayattan diye düşündürürken, bir yandan Virginia Woolf’un hayatının neresinden bu kareler, bu insanlar ve yaşanılanlar bittabi izler diye sıkça sordum kendime. Bir eseri anlamanın yegâne koşullarından biri yazarın dünyasına adım atmak değil midir? Yazarı tanımaya başlamakla ve yazarı anladıkça eser okur için daha anlamlı hale gelmez mi? Hele bir de Woolf gibi bir yazarsa…
Eserde malum karakterimiz ile özdeştirdiğim(iz) birçok kez adı geçen Byron ve Tolstoy ve Meredith gibi yazarlarımızdan benzetmeler: birinin yalnız ve hür bir kadın tiplemesi, bir diğerinin çalışmak ve başarmak ile gelen amansız zenginlik doyumu ve bir diğerinin dalgalar kadife örtüsünü giymişken sessiz ve cesur bir süvari gibi belki bir savaşçı gibi kendini dalgalara teslim etmesi... Tüm karakterlerin simgelediği tiplemeler ve bir yan da Woolf. Ortasında ben, biz, okur .
Son bir kez daha itiraf etmeliyim ki Dalgalar’ın yaşamıma kattığı ritmi ve hissi anlatamayacağım birçok kelimem, cümlem, paragraflarım var ve hepsi yarım. Hani şu ‘ yaşamadan anlayamazsın ’ diyen cinsten. Benim bu eser için mottom ise ‘okumadan hissedemezsiniz ’.
Sözlerimi saygıdeğer ve pek sevgili Woolf’un dalgalarından esinlenerek bitirmek istiyorum:
“ Ve gün bütün hengâmesiyle huşu içinde uykuya gömüldü. Yorgan gibi
örterken yeryüzünü madde; yumuşak, sıcak ve kurşuni beyaz köpüklere aşkla teslim oldu. Dalgalardı bunlar. Şüphesiz! Bütün gün dönümlerinde bir başka ezgi ile karşıladı insanı, dalgalar. Ve gün terk ettiğinde uğultulu yamaçları, etek giymiş dağları ve terk ettiğinde ondan kaçmak için örülmüş pervazları dalgalar sustu. Ve dalgalar bir sonsuzluk uykusuna daha kapandılar, kadife örtüleriyle.”
‘ Dalgalar sahilde çatladı .’ 258 s.
Dalgalar 
Virginia Woolf
··
2 artı 1'leme
·2.437 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Yeryüzünün, güneşin yüzeyinden tesadüfen fırlayan bir çakıltaşı olduğunu ve evrenin sonsuz derinliklerinde hiçbir hayat bulunmadığını düşünüyorum şimdi. 196 s. Dalgalar
Bunca acıya katlanmayı becermemize rağmen bunca acıya yol açmamız çok tuhaf. 254 s. Dalgalar
Blog sayfamı incelemek ister misiniz ? asyainlibrary.blogspot.com/2023/03/dalgala...
Hepinizi bekliyorum, Kitapla kalın, güzel kalın :)
Bilinçsizliğin ortasında varolma duygusu veriyordu, tıpkı en doğru yeşile sahip yaprağın üzerinde oturan kurbağanın sahip olacağı gibi. 227 s. Dalgalar
Emeğine sağlık Asya, sen de artık Dalgalar'ın ritmindesin.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.