Chapter 11 - Umudun Mahkemesi
İnsanlar benim yaralarımın iyileşmesine hiçbir zaman izin vermedi. Adına "bir umuttur" diyerek başladığım her yolculuğun sonunda, sızısı yarım kalmış acılara ev sahipliği yaptırdılar beni. Kimseye neden diye sormadım ya da soramadım. Hiçbir zaman gidene kötü davranan biri olmadım. "Sevmek" gibi büyük bir duygunun dışında bir şey beklemedim. Gittikleri yerde mutlu olsunlar diye dua ettim. Zaman beni haklı çıkarmalı diye bile düşünmedim. Her şey bittiğinde hayallerimi toparlayıp bir kutuya koyduğumda ise beni buradaki kurduğum sakin düzenin içinden alıp başka bir düzensizliğin içine attılar hep. Geçen zamanın hiçbir anında kötü biri olmadım. Yanlışlarım olmuştur ama kimsenin kalbini kırmadım. Vicdanım ve merhametim beni ben yapan şeydi. Gideni asla kötü anılarla uğurlamadım. Bu kadar zaman içinde tekrar tekrar başa sarıp, başında söylediğim umuda aldandım.. Yaşamın bu acılı zamanı bir şekilde geçti...Kırıklıklar, yalnızlaştırmalar ve terk etmeler ile... Ve artık boğazımda yutkunamadığım o soruyu tüm kirli vicdanlara soruyorum... Gözleriyle size gülenleri, bu acımasız dünyada karanlığa neden mahkum edip umutsuz bırakıyorsunuz ? Bizleri neden geleceğe kör ediyorsunuz ?
İsmail Şahin
·
59 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.