Emevi Halife’sine mektup.
İbn Ebü'd-Dünya anlatır: "Hasan, Ömer b. Abdülaziz'e şöyle bir mektup gönderir: "Dünya kalınacak değil; göçülecek bir yurttur. Âdem buraya yaptığının cezası için indirildi. Öyleyse ey Mü'minlerin emiri dünyadan sakın! Dünyadaki azık onu terk, ondaki zenginlik ise ondan fakirliktir. Her zaman onun için ölenler vardır. Onunla şereflenen zelil, onu biriktiren fakir olur. O bilmeyenin yediği zehir gibidir. Halbuki o yiyeni öldürür. Dünyada yarasını tedavi eden gibi ol; uzun sürecek çirkinlikten korktuğu için yarasını biraz dağlar. Belanın uzamasından korktuğu için tedavinin sıkıntısına sabreder. Bu çok aldatıcı hileci, hayalci yurttan sakın. O entrikasıyla süsler, aldatarak fitneye düşürür, emelleriyle oyuna getirir. İsteyenlerince arzulanır. Ve cilveli bir gelin gibi davranır. Gözler ona bakar, kalpler ona düşer, nefisler ona aşık olur. Oysaki o eşlerinin katilidir. Ona aşık olan, ondan ihtiyacını elde edince aldanır, azıtır ve âhireti unutur. Dünya onun kalbini meşgul eder, ta ki ondan ayakları kayar, pişmanlığı büyür, ölüm sarhoşluğu, acısı, elden kaçan şeylerin pişmanlıkları üzerinde yığılır. Böylece sıkıntılarıyla yaşar, üzüntüleriyle geçip gider. Böylece dünyadan istediğine kavuşmadı, nefsi de yorgunluktan rahata eremedi, neticede buradan azıksız çıktı ve hazırlık yapmadığı beşiğine gitti. Onda olanlara çok sevin onun olanlardan da çok sakın. Çünkü dünyanın arkadaşı ne zaman dünyalık bir sevinçle huzura erse, kötüye gözlerini diktirir. Ondaki rahatlık belaya götürür. Ondaki beka yokluktur. Sevinci kederle karı- şıktır. Arzuları yalancıdır. Emelleri boştur. Saflığı bulanıklıktır. Yaşamı zorluktur. Şayet onun Rabbi ondan hiçbir şeyi haber vermeseydi ve ona misal getirmeseydi bile uyuyanı uyandı- rır, gafili ikaz ederdi. Nasıl olur halbuki onun için Allah'tan bir vaiz, ondan alıkoyan bir uyarıcı gelmiştir. Dünyanın Allah katında hiçbir değeri ve ağırlığı yoktur.
·
118 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.