Balon kimde patlayacak?
Öncelikle kitap okumayı ciddiye alan biri olarak Kazuo Ishiguro'dan özür dilemem gerekir, bu kitabın bu kadar muhteşem olduğunu ve kendinin ne kadar iyi bir yazar olduğunu bu kadar geç anladığım için. Bu kitap okuma listemde bile yoktu, yıllar önce duyup bir daha üstüne konuşulmadığım bir kitaptı, amazonda indirim kodunu alabilmek için sepeti doldurmaya çalışırken görüp "aaa böyle bir şey vardı değil mi" dediğim ve konu kısmını okuduktan sonra sevdiğim bir konsept var diyip sepetime eklediğim ve sonra kısa olduğu için ilk ondan başlayayım diyerek 2 oturuşta bitirdiğim bir kitap oldu.
Düşündüğüm zaman kitapta gerçekten eksi diyebileceğim kadar gözüme ya da aklıma takılan bir şey olmadı, belki de çok az beklentiyle girdiğim için mi bilmiyorum ama benim için bir başyapıt oldu, gerçi baktığımız zaman sadece benim için değilmiş çünkü 2017 Nobel Edebiyat ödülünün de sahibi Kazuo Ishiguro ve bu kitap Times tarafından İngilizce yazılmış en iyi 100 kitap listesine sonuna kadar hak ederek girmiş.
Objektif bilgileri verdikten sonra kişisel kısma gireyim şimdi. Kitabın bende yarattığı en büyük duygu gerilim oldu, çocukken bazıları oynamıştır, şahsen ben oynamaya cesaret edemediğimden sadece izlerdim, bir balonu alır ve sırayla şişirerek kimde patlayacağını görürdük, kitabı okurken o zaman yaşadığım gerginliğin aynını sezdim, gerek kitaptaki karakterlerin çoğunlukta çocuk yaşta olması ve problemlerinin tartışmalarının o seviyede olmasıyla, gerek de ortamdaki sessizliğin, birbirlerini sevseler dahi bir yerde kapana kısılmış insanların ufak şeylerden bile çıkardıkları kavgaların gerginliği kitabı okurken kendimi sürekli kasmama ve ürpermeme sebep oldu.
Ancak bunların hepsi bir kenara ayrı bir konu vardı ki bu kitabı benim için ciddi anlamda gerilim kitabı haline getiren, o da bilinmeze duyulan korkuydu. İnsanlık tarihinde her zaman görülmüştür ki bilinmezden korkulur ve insan korktuğu şeye, bilinmeze karşı her zaman bir teori üretme, bir açıklama ihtiyacı hisseder, kitapta çocukların Madam'a karşı, ormana karşı ve Bayan Lucy'e karşı ürettikleri tüm teoriler ya da dış dünyada neler olduğuna dair birbirlerine anlattıkları hikayeler beni oldukça derinden etkiledi ve gerilmeme sebep oldu.
Kanımca kitabın en zayıf kısmı, üçüncü kısımdan sonra ciddi şekilde başlayan yetişkinlik kısımları oldu, aslında tüm kitap boyunca kafamda dolaşan "neden böyle şeyler oluyor, bu dedikleri şeyler ne anlama geliyor" sorularının cevapları burada açıklansa da bu kısımları olay örgüsü bakımından biraz daha zayıf ve aceleye gelmiş buldum, bu kötü demek değil muhteşem bir kısım olduğunu kesinlikle reddedemem ama okuyanlar burada neden aceleye gelmiş dediğimi anlayacaktır.
Tüm kitap muhteşem bir "insan olmak" örneğiydi. Çocuk olmak, genç olmak, yetişkin olmak. İnsan olmak. Çok doğal ve dahiyane yazılmış. Böyle bir eserle verdiğin katkılar için teşekkürler 
Kazuo Ishiguro
·
64 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.