Savaşın insanlar ve insanlar arasında gerçekleşen bir olgu olduğunu ya unutuyor ya da hiç bilmiyoruz bile. Savaş açanlar hemen hiçbir zaman savaşın en korkunç kısımlarını hiç bilememişler bile. En azından benim algıladığım kadarıyla durum bundan ibaret. Zira utanç dolu, insan onurunu aşağılayan, insandan yaşama hevesini söküp alan ve insanı kendisinden nefret eder hale çeviren rezaletleri bizzat yaşamış olsalardı veya savaş açtıklarında bunları (kendileri de dahil) yaşayacaklarını bilselerdi, savaş açmadan önce en azından bir kez daha düşünürlerdi herhalde.. Vatanı için Afganistan'a giden gencecik bedenler ya orada öldüler ve içinde naaşları olup olmadığı bile belli olmayan çinkodan tabutlara konulup ailelerine "evladınız/eşiniz/kardeşiniz bir kahraman" denilerek teslim edildiler ya da ruhtan yoksun düşmüş, bazı uzuvları eksilmiş veya eksilmemiş bedenleri ile o çok sevdikleri vatanlarına geri döndüler. Her halükarda yolun ucu iyi bir şeye çıkmamıştı. İnsan yaşadıkça öğrenen ve tecrübe kazanıp olgunlaşan bir varlık olsa da savaşı ve/veya getirdiklerini gerekirse öğrenmemek, yaşamamak, kimsenin yaşamamasını isterdim. Lakin yine ve yeniden savaşlar yaşıyoruz. Kendimize hiç ders çıkarmıyoruz. Soğuk veya sıcak, savaşın yapabildiğimiz her türlüsünü yapmaya devam ediyoruz. Bazılarımız da pek bir hevesle yapıyor bunu. Yazıklar olsun bize..

Çinko ÇocuklarSvetlana Aleksiyeviç · Kafka Kitap · 2018245 okunma

·

53 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Enes Akkuş