Aşk deneyimini yaşarken yaşadıklarımızın herkesinkinden farklı olduğunu düşünmeye meyilli oluruz. Aşkın özel olduğunu düşünme sebebimiz aşkın mükemmel bir duygu olduğunu düşünmemizle doğru orantılıdır. Çoğu zaman aşkın heves olduğunu, kendi kendine gelişen ve kendi kendine kaybolan bir olgu olduğunu düşünürüz. Aslında aşkın bittiğinin çoğu zaman elle tutulabilir bir kanıtı da yoktur. Azalır, artar, azalır ve belki bir gün biter.
Son ilişkimden önceki hayatımda aşkın emek gerektirmediğini, kendiliğinden gelişen duygularla yönlendirildiğini düşünürdüm. Son ilişkimin koşullarının zorluğundan olsa gerek az biraz bu durumla yüzleşebildim :D ilişkilerin aslında çok emek istediğini, sevginin herkese verilebilecek bir şey olmadığını, bağzı noktalarda tavizler verilmesi gerektiğini ve bunların hemen toxic tanımına dahil edilmemesi gerektiğini de öğrendim. Yaşadıkça öğrendiğim bu şeylere bir anlam verebilmek zordu. Açıkçası çoğumuz için de zor olduğunu düşünüyorum. Çünkü etrafta o kadar çok bilirkişi çıktı ki.. duygularımızı bizden daha çok hissedenler mi dersiniz, ilişkiler hakkında kesin ve genel yargıları olanlar mı...
Kendi sayıklamalarımı bir kenara bırakıp biraz kitap hakkında konuşabilirim galiba :)
Önce yazarından bahsetmek istiyorum ki Alain de Botton benim aşık olduğum yazarlardan biridir. Çünkü yazdıklarının iyileştirici bir tarafı olduğunu düşünüyorum. Kitaplarını okurken benzer sorunlarımız hem bir anlam kazanabiliyor hem de çözüme kavuşma yolunu çizebiliyor. Okuduğum her kitabı bende gerçek anlamda katarsis etkisi yaratıyor diyebilirim özetle.
Bu kitabında Kirsten ve Rabih adında bir çiftimiz var. Evlilik dönemleri de dahil ilişkilerinin her dönemini anlatan bir kurgu okuyoruz ve ara sıra yazarımız çiftin geçirdiği deneyimler hakkındaki yorumlarını iliştiriyor satır aralarına. Akıcı üslubundan kaynaklı okuması fazlasıyla keyifliydi benim için.
Son olarak sorunlarımı ortaya çıkarabilmemde yardımcı olduğu için yazara teşekkür ediyorum.
